Monday, September 23, 2013
Military matters in Myanmar
Asia
Time
Southeast Asia
Military matters in Myanmar
Soldiers and Diplomacy in Burma: Understanding the Foreign Relations of the Burmese Praetorian State by Renaud Egreteau and Larry Jagan
Strong Soldiers, Failed Revolution: The State and Military in Burma, 1962-1988 by Yoshihiro Nakanishi
Reviewed by Bertil Lintner
CHIANG MAI - Myanmar's most powerful institution, the military, has managed to retreat into the background and largely avoid the scrutiny of foreign analysts and experts who have focused on the country's supposed transition to democratic rule, the need for constitutional change and a flawed peace process aimed at bringing various ethnic insurgent groups that have fought for decades for autonomy under the government's control.
Two new books should help fill this analytical gap. Soldiers and Diplomacy in Burma: Understanding the Foreign Relations of the Burmese Praetorian State is a study of the role of the military in Myanmar's foreign policy by French academic Renaud Egreteau and Anglo-Australian freelance journalist Larry Jagan. Strong Soldiers, Failed Revolution: The State and Military in Burma, 1962-1988 is a detailed account of military politics in broad context by Japanese Southeast Asia scholar Yoshihiro Nakanishi.
Both books have merits and shortcomings. Soldiers and Diplomacy in Burma contains a wealth of information about Myanmar's past and present relations with China, India and Japan, as well as neighboring Thailand and other Southeast Asian countries. Strong Soldiers, Failed Revolution, on the other hand, includes at least 50 useful tables with the names and ranks of officers and government officials and their respective places in the country's military hierarchy that are not easily found in other literature on Myanmar.
However, both books fall short of their stated objectives: to analyze the role of the military in what, at least on the surface, appears to be sweeping changes in the country's contemporary political landscape. Egreteau and Jagan begin by describing regional rivalries between India and China - and Southeast Asian nations - which have often positioned Myanmar in the middle of the competition. Yet later in the volume the authors dismiss these rivalries, implying that they are not of any actual significance.
Nor is China's role in Myanmar, currently its largest investor and for decades its chief diplomatic backer, sufficiently examined or analyzed. More importantly, the role of the United States in wooing Myanmar away from China's embrace is almost entirely overlooked. Myanmar-US relations are mentioned only in passing and raised more in the context of distant history than in the current pitched struggle for influence in the country and the region beyond.
Few serious international observers believe that the driving force behind the US's recent shift from a policy of isolation to engagement is the promotion of democracy and human rights in Myanmar. Behind that window dressing lie strategic interests that have put Myanmar at the center of the "pivot" towards Asia by the President Barack Obama administration. The US finally changed policy course on the realization that decades of economic sanctions and diplomatic isolation had only pushed Myanmar deeper into China's arms.
Alarm bells began to ring in Washington when it was discovered that Myanmar had established a military relationship with North Korea. Leaked documents detailed a secret visit to Pyongyang by then number three in the Myanmar military hierarchy, General Thura Shwe Mann (who is now the speaker of the lower house of parliament) in November 2008, where he signed a Memorandum of Understanding with General Kim Kyok-sik, Chief of General Staff of the North Korean army.
At the same time, many powerful people within Myanmar's military establishment were growing worried about the extent of Chinese influence in their country and concluded that after decades of diplomatic jousting it was necessary to open up to the West - although they were fully aware that there would be a price to be paid for improved relations with the US, European Union and other Western democracies, seen in the release of hundreds of political prisoners, allowances for the political opposition to operate freely and unfettering of the news media.
Yet Egreteau and Jagan dismiss well-documented reports on Myanmar's relations with North Korea, including the rice-for-guns barter trade between the two countries, as "unsubstantiated rumors". The authors make the astonishing claim that the US State Department and former secretary of state Hillary Clinton "feel that Burma [Myanmar] does not have the capacity to build up threatening networks with North Korea". (p374) The assertion runs contrary to public statements by Clinton and other US officials who have expressed grave concern over military-related exchanges and deals between the two rogue countries. Egreteau and Jagan also seem to take at face value president Thein Sein's "pledge that Burma ... had ceased its military ties with the North Korean regime". (p381)
Significantly, Naypyidaw's military cooperation with North Korea - and overall ties with China - were at the top of Clinton's agenda during her historic visit to Myanmar to meet Thein Sein in December 2011, the first meeting between such a high-ranking US official and a Myanmar head of state since 1966. Washington has since continued to apply pressure on Naypyidaw to sever the relationship or risk future engagement, including military-to-military contacts.
The "great game" that is now playing out in Myanmar involves not only China and US, but also India, the European Union, other Western countries, Japan and the two Koreas. Recent developments in Myanmar's foreign relations cannot be fully understood without a comprehensive analysis of Myanmar's place in these intensifying regional power politics.
The authors also dismiss detailed intelligence reports of signals intelligence stations and similar installations, to which China at the very least supplied equipment and is believed to use in order to monitor vital supply lines of oil from the Middle East and other crucial trade, because their own "field trips" to Myanmar have shown otherwise. In military-run Myanmar, foreign travelers are not allowed anywhere near sensitive military installations.
Extensive research, primarily by Australian signals intelligence scholar Desmond Ball, show clearly that China has been involved in helping to establish new and modernize old listening posts along and off the Myanmar coast and should be taken more seriously than the authors' assessments.
The importance the authors attribute to the role of Myanmar's supposed "xenophobia" in formulating foreign policy and dealings with "outsiders" is also questionable. This reviewer has during more than 30 years of covering Myanmar found its various peoples extremely hospitable and eager to learn from outside influences. Xenophobia - and extreme nationalism - are simply tools that authoritarian governments all over the world deploy to drum up domestic support for their regimes. The authors rightly recognize this to some degree but also refer more generally to "historic" roots of "xenophobia is Burma" (p56) and "traditional xenophobic nationalism". (p260)
Strong Soldiers, Failed Revolution may be written in slightly quaint language but in many ways is a more useful resource for understanding the complexities of power politics in Myanmar. From a scholar's perspective, Nakanishi examines various entities and individuals within the military establishment to trace how it became the country's most powerful institution.
He describes relationships between top commanders and the rest of the officer corps, between different military officers and their respective units, and how civilian politics has always taken a back seat to military affairs in Myanmar's recent history.
That is important to understand in today's Myanmar, where too much emphasis has been placed on the activities of political parties and personalities and what has is said in parliament, which was established after a blatantly rigged election in November 2010 and acts as a preserve of military power.
While Egreteau and Jagan seem to have lost their analytical way in the labyrinths of regional power games, Nakanishi pays only scant attention to the role of outside powers and how these have affected internal developments and the military's perception of its role in Myanmar politics.
Nakanishi may be criticized for paying too much heed to the old supposed "ideology" of Myanmar's defense services, as outlined in the post-1962 coup document "The System of Correlation between Man and His Environment" and other obscure writings. Even casual talks with former army officers would reveal that few, if any, took the doctrine's foggy notions on the mental history of mankind and the "universal law of transience" seriously, even when they were in active service.
Nevertheless, Nakanishi's book is a valuable addition to the existing literature on the subject, including Myanmar expert Mary Callahan's groundbreaking study Making Enemies: War and State Building in Burma, which was published in 2003. Because of restraints put on her research by Myanmar's military establishment during her time in the country, Callahan was able to cover only developments up to the first coup d'etat in 1962. Nakanishi brings readers up to date with more information about the present power structure in a country where the military is still very much in control.
Soldiers and Diplomacy in Burma: Understanding the Foreign Relations of the Burmese Praetorian State by Renaud Egreteau and Larry Jagan. National University of Singapore Press, Singapore (2013). ISBN: 9789971696733. Price: US$32; 541 pages.
Strong Soldiers, Failed Revolution: The State and Military in Burma, 1962-1988 by Yoshihiro Nakanishi. National University of Singapore Press, Singapore (2013). ISBN: 9789971697020. Price: US$38; 541 pages.
Bertil Lintner is a former correspondent with the Far Eastern Economic Review and author of several books on Myanmar and India's Northeast, including Great Game East: India, China and the Struggle for Asia's Most Volatile Frontier and Burma in Revolt: Opium and Insurgency Since 1948. He is currently a writer with Asia Pacific Media Services.
Southeast Asia
| Sep 20, '13 |
Military matters in Myanmar
Soldiers and Diplomacy in Burma: Understanding the Foreign Relations of the Burmese Praetorian State by Renaud Egreteau and Larry Jagan
Strong Soldiers, Failed Revolution: The State and Military in Burma, 1962-1988 by Yoshihiro Nakanishi
Reviewed by Bertil Lintner
CHIANG MAI - Myanmar's most powerful institution, the military, has managed to retreat into the background and largely avoid the scrutiny of foreign analysts and experts who have focused on the country's supposed transition to democratic rule, the need for constitutional change and a flawed peace process aimed at bringing various ethnic insurgent groups that have fought for decades for autonomy under the government's control.
Two new books should help fill this analytical gap. Soldiers and Diplomacy in Burma: Understanding the Foreign Relations of the Burmese Praetorian State is a study of the role of the military in Myanmar's foreign policy by French academic Renaud Egreteau and Anglo-Australian freelance journalist Larry Jagan. Strong Soldiers, Failed Revolution: The State and Military in Burma, 1962-1988 is a detailed account of military politics in broad context by Japanese Southeast Asia scholar Yoshihiro Nakanishi.
Both books have merits and shortcomings. Soldiers and Diplomacy in Burma contains a wealth of information about Myanmar's past and present relations with China, India and Japan, as well as neighboring Thailand and other Southeast Asian countries. Strong Soldiers, Failed Revolution, on the other hand, includes at least 50 useful tables with the names and ranks of officers and government officials and their respective places in the country's military hierarchy that are not easily found in other literature on Myanmar.
However, both books fall short of their stated objectives: to analyze the role of the military in what, at least on the surface, appears to be sweeping changes in the country's contemporary political landscape. Egreteau and Jagan begin by describing regional rivalries between India and China - and Southeast Asian nations - which have often positioned Myanmar in the middle of the competition. Yet later in the volume the authors dismiss these rivalries, implying that they are not of any actual significance.
Nor is China's role in Myanmar, currently its largest investor and for decades its chief diplomatic backer, sufficiently examined or analyzed. More importantly, the role of the United States in wooing Myanmar away from China's embrace is almost entirely overlooked. Myanmar-US relations are mentioned only in passing and raised more in the context of distant history than in the current pitched struggle for influence in the country and the region beyond.
Few serious international observers believe that the driving force behind the US's recent shift from a policy of isolation to engagement is the promotion of democracy and human rights in Myanmar. Behind that window dressing lie strategic interests that have put Myanmar at the center of the "pivot" towards Asia by the President Barack Obama administration. The US finally changed policy course on the realization that decades of economic sanctions and diplomatic isolation had only pushed Myanmar deeper into China's arms.
Alarm bells began to ring in Washington when it was discovered that Myanmar had established a military relationship with North Korea. Leaked documents detailed a secret visit to Pyongyang by then number three in the Myanmar military hierarchy, General Thura Shwe Mann (who is now the speaker of the lower house of parliament) in November 2008, where he signed a Memorandum of Understanding with General Kim Kyok-sik, Chief of General Staff of the North Korean army.
At the same time, many powerful people within Myanmar's military establishment were growing worried about the extent of Chinese influence in their country and concluded that after decades of diplomatic jousting it was necessary to open up to the West - although they were fully aware that there would be a price to be paid for improved relations with the US, European Union and other Western democracies, seen in the release of hundreds of political prisoners, allowances for the political opposition to operate freely and unfettering of the news media.
Yet Egreteau and Jagan dismiss well-documented reports on Myanmar's relations with North Korea, including the rice-for-guns barter trade between the two countries, as "unsubstantiated rumors". The authors make the astonishing claim that the US State Department and former secretary of state Hillary Clinton "feel that Burma [Myanmar] does not have the capacity to build up threatening networks with North Korea". (p374) The assertion runs contrary to public statements by Clinton and other US officials who have expressed grave concern over military-related exchanges and deals between the two rogue countries. Egreteau and Jagan also seem to take at face value president Thein Sein's "pledge that Burma ... had ceased its military ties with the North Korean regime". (p381)
Significantly, Naypyidaw's military cooperation with North Korea - and overall ties with China - were at the top of Clinton's agenda during her historic visit to Myanmar to meet Thein Sein in December 2011, the first meeting between such a high-ranking US official and a Myanmar head of state since 1966. Washington has since continued to apply pressure on Naypyidaw to sever the relationship or risk future engagement, including military-to-military contacts.
The "great game" that is now playing out in Myanmar involves not only China and US, but also India, the European Union, other Western countries, Japan and the two Koreas. Recent developments in Myanmar's foreign relations cannot be fully understood without a comprehensive analysis of Myanmar's place in these intensifying regional power politics.
The authors also dismiss detailed intelligence reports of signals intelligence stations and similar installations, to which China at the very least supplied equipment and is believed to use in order to monitor vital supply lines of oil from the Middle East and other crucial trade, because their own "field trips" to Myanmar have shown otherwise. In military-run Myanmar, foreign travelers are not allowed anywhere near sensitive military installations.
Extensive research, primarily by Australian signals intelligence scholar Desmond Ball, show clearly that China has been involved in helping to establish new and modernize old listening posts along and off the Myanmar coast and should be taken more seriously than the authors' assessments.
The importance the authors attribute to the role of Myanmar's supposed "xenophobia" in formulating foreign policy and dealings with "outsiders" is also questionable. This reviewer has during more than 30 years of covering Myanmar found its various peoples extremely hospitable and eager to learn from outside influences. Xenophobia - and extreme nationalism - are simply tools that authoritarian governments all over the world deploy to drum up domestic support for their regimes. The authors rightly recognize this to some degree but also refer more generally to "historic" roots of "xenophobia is Burma" (p56) and "traditional xenophobic nationalism". (p260)
Strong Soldiers, Failed Revolution may be written in slightly quaint language but in many ways is a more useful resource for understanding the complexities of power politics in Myanmar. From a scholar's perspective, Nakanishi examines various entities and individuals within the military establishment to trace how it became the country's most powerful institution.
He describes relationships between top commanders and the rest of the officer corps, between different military officers and their respective units, and how civilian politics has always taken a back seat to military affairs in Myanmar's recent history.
That is important to understand in today's Myanmar, where too much emphasis has been placed on the activities of political parties and personalities and what has is said in parliament, which was established after a blatantly rigged election in November 2010 and acts as a preserve of military power.
While Egreteau and Jagan seem to have lost their analytical way in the labyrinths of regional power games, Nakanishi pays only scant attention to the role of outside powers and how these have affected internal developments and the military's perception of its role in Myanmar politics.
Nakanishi may be criticized for paying too much heed to the old supposed "ideology" of Myanmar's defense services, as outlined in the post-1962 coup document "The System of Correlation between Man and His Environment" and other obscure writings. Even casual talks with former army officers would reveal that few, if any, took the doctrine's foggy notions on the mental history of mankind and the "universal law of transience" seriously, even when they were in active service.
Nevertheless, Nakanishi's book is a valuable addition to the existing literature on the subject, including Myanmar expert Mary Callahan's groundbreaking study Making Enemies: War and State Building in Burma, which was published in 2003. Because of restraints put on her research by Myanmar's military establishment during her time in the country, Callahan was able to cover only developments up to the first coup d'etat in 1962. Nakanishi brings readers up to date with more information about the present power structure in a country where the military is still very much in control.
Soldiers and Diplomacy in Burma: Understanding the Foreign Relations of the Burmese Praetorian State by Renaud Egreteau and Larry Jagan. National University of Singapore Press, Singapore (2013). ISBN: 9789971696733. Price: US$32; 541 pages.
Strong Soldiers, Failed Revolution: The State and Military in Burma, 1962-1988 by Yoshihiro Nakanishi. National University of Singapore Press, Singapore (2013). ISBN: 9789971697020. Price: US$38; 541 pages.
Bertil Lintner is a former correspondent with the Far Eastern Economic Review and author of several books on Myanmar and India's Northeast, including Great Game East: India, China and the Struggle for Asia's Most Volatile Frontier and Burma in Revolt: Opium and Insurgency Since 1948. He is currently a writer with Asia Pacific Media Services.
Saturday, September 21, 2013
Tuesday, September 17, 2013
ဗိုလ္ေဇာ္မ်ိဳးထက္ ေသဆံုးသည့္ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္
ဗိုလ္ေဇာ္မ်ိဳးထက္ ေသဆံုးသည့္ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္
စက္တင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၃
ခရန္ထီးဒမ္
(Hkrang Hti Dam)ရြာေဟာင္းမွာေရာက္ေနတဲ့ ၿမန္မာစစ္တပ္နဲ ့ေဒသခံ ၿပည္သူ ့စစ္ ပူးေပါင္းအင္အား
၃၀ ခန္ ့ဟာ ၁၅ - ၈ - ၂၀၁၃ ရက္ေန ့မွာ အင္ေရာ့ဂါး
(Nrawt Ga) ေက်းရြာကို ၀င္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စစ္ေႀကာင္း သြားရာလမ္းေႀကာင္း တေလွ်ာက္ ေသနတ္ပစ္ေဖာက္လာ ခဲ့ႀကတယ္။ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ KIA တပ္ရင္း (၇) ရဲ ့ ေရွ ့တန္းကင္းစခန္းရွိရာ ႀကိဳင္ခူးခဇြပ္
(Chyai Hku Hka Zup) ရဲ ့ ေအာက္ဖက္၊ အင္ခါးဂါး (Nhka Ga) ေက်းရြာသစ္ရဲ
့ အၿပင္ဘက္ကို ခ်ဥ္းကပ္ ဦးတည္လာခဲ့တယ္။ မိမိဘက္က တိုက္ပြဲကိုေရွာင္ရွားလိုတဲ့
အတြက္ ရြာသားေစလႊတ္ၿပီး စစ္ေႀကာင္း ခ်ဥ္းကပ္မလာေစဖို ့ အသိေပးေစခဲ့တယ္။
ရြာသားေတြ
တားဆီးေၿပာဆိုတာကို လက္မခံဘဲေရွ ့ကိုဆက္တိုးလာတဲ့အတြက္၂၈ - ၈ - ၂၀၁၃ ရက္ေန ့ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ
ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ၿဖစ္ပြားခဲ့ရတယ္။ၿမန္မာစစ္တပ္ စစ္ေႀကာင္းဘက္မွာ ထိခိုက္မႈ ရွိခဲ့တယ္။
အဲဒါေႀကာင့္ ၂၉ - ၈ - ၂၀၁၃ ရက္ေန ့ မနက္ ၀၆း၃၀ မွ ၀၇း၀၀
နာရီအတြင္း ၿမန္မာစစ္တပ္နဲ ့ၿပည္သူ ့ စစ္ ပူးေပါင္းတပ္ဖြဲ ့ဟာ KIA ေရွ ့တန္းစခန္းကို
ႏွစ္ႀကိမ္တိတိထပ္မံထိုးစစ္ဆင္ လာတယ္။ မိမိတို ့ ဘက္မွ ခုခံတိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲရတယ္။
ၿမန္မာစစ္ေႀကာင္းဘက္မွ အရာရွိတစ္ဦးနဲ ့သာမန္ရဲေဘာ္တစ္ဦး
က်ဆံုးတယ္။ မိမိဘက္က တပ္သားႏွစ္ဦးလည္း က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။
ၿမန္မာစစ္တပ္ဘက္မွ လက္နက္ငယ္ တစ္လက္၊ ၿပည္သူ ့စစ္တပ္ဖြဲ ့ကိုင္ M-22 တစ္လက္ သိမ္းရမိတယ္။
မိမိဘက္က ေသနတ္တစ္လက္ လက္လႊတ္ လိုက္ရတယ္။
၂ - ၉ - ၂၀၁၃
ရက္ေန ့မွာ ခလရ (၁၃၈)၊ ခလရ (၄၆) ပါ၀င္တဲ့စစ္ေႀကာင္း(အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ဟာ) မခ်မ္းေဘာ့ၿမိဳ
့ကေနၿပီး စက္ေလွေတြနဲ ့မလိခၿမစ္အတိုင္း စုန္ဆင္းလာၿပီး အင္ခါးဂါးေက်းရြာကို ေရာက္ရွိ
လာခဲ့တယ္။ဒါေႀကာင့္ မိမိတပ္ဖြဲ ့ေတြကလည္း စခန္းကေန ေရွာင္ထြက္ေပးလိုက္တယ္။
အင္ခါးဂါးေက်းရြာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္က လံုၿခံဳေရးအရ ေနရာေရႊ
့ေၿပာင္းတည္ခဲ့တဲ့ ေက်းရြာသစ္ ၿဖစ္တယ္။ အိမ္ေၿခ ၂၀
ခန္ ့ရွိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တိုက္ပြဲၿပင္းထန္ကာလအတြင္း အဲဒီေဒသမွာ ၿမန္မာ စစ္ေႀကာင္း ၀င္/ထြက္
မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ေအးခ်မ္းေနခဲ့တယ္။
အင္ခါးဂါးေက်းရြာကို
စစ္ေႀကာင္း၀င္ေရာက္လာတဲ့ေန ့ကစၿပီး ရြာသားေတြကိုဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြ ေမြးၿမဴထားတဲ့
အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေတြကိုဖမ္းဆီးသတ္ၿဖတ္ လုယက္ခံရတယ္။ ရြာသား ေတြရဲ ့ ဆန္ရိကၡာေတြ လုယက္ခံရတယ္။
အင္ခါးဂါးေက်းရြာက ရြာလူႀကီး ဦးလခင္ေခါတုပ္ (Salang LahkyenHkaw Tup) နဲ ့ လူငယ္ ရုန္ခါးခင္
(Shadang Yung Hka Hkyen) ကို လမ္းၿပ အၿဖစ္ ႀကိဳးတုတ္ေခၚသြားတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ သတ္ၿဖတ္ခံရတယ္လို ့သတင္းတက္
လာတယ္။ ဘာသာေရး သင္းအုပ္ဆရာရမ္မယ္ (Rev. Ram Me) နဲ ့ ေယာက်ာၤး ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ကို ႀကိဳးတုတ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး
ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။
၂၉ - ၈ - ၂၀၁၃
တိုက္ပြဲမွာ က်သြားတဲ့အရာရွိရဲ ့အေလာင္းကို ေၿမာက္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကေနၿပီး ႀကားခံပုဂၢိဳလ္မွတစ္ဆင့္ စံုစမ္းခဲ့တဲ့အတြက္
အေလာင္းၿမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ေနရာကို အသိေပးခဲ့တယ္။ တကယ္လို ့အေလာင္းကိုမဟုတ္မဟပ္ လုပ္ထားမိခဲ့တယ္ဆိုရင္
အေလာင္းၿမွဳပ္ႏွံ ထားတဲ့ေနရာကို အသိေပးရန္ အေႀကာင္းမရွိပါ။ ၂ ႏွစ္ တိုက္ပြဲကာအတြင္း မိမိဘက္က
ဖမ္းဆီးရမိတဲ့ သံု ့ပန္းေတြကို လူ ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ ့ အညီ ၿပဳမူဆက္ဆံခဲ့တာ အားလံုးအသိၿဖစ္တယ္။
အႀကမ္းဖ်ဥ္း သိရသေလာက္ အရာရွိရဲ ့ အေလာင္း ကိုစက္တင္ဘာလ (၅)ရက္ေန ့ ၿပန္ေဖာ္ရတယ္လို ့သိရတယ္။
အဲဒီမတိုင္ခင္ ရြာသားေတြ အားလံုးကို လက္လြန္ေၿခလြန္ မတရားႏွိပ္စက္ အဓမၼၿပဳက်င့္မႈေတြက်ဴးလြန္ခဲ့ၿပီး
ၿဖစ္တယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီရြာသားေတြဟာ ရြာအၿပင္ထြက္ခြင့္ မရေသးသၿဖင့္
ဒုကၡမ်ိဳးစံုခံစား ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာသားေတြရဲ ့ၿဖစ္ရပ္ေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့အၿပင္ကို
ေပါက္ႀကားခဲ့တယ္။ ေဒသခံ ၿမန္မာ စစ္တပ္ေတြဟာ မခ်မ္းေဘာ့ေဒသခံေတြနဲ ့ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ၿပီးတပ္ဖြဲ
့၀င္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ သတင္းဟာ အၿပင္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြကို အကူအညီေပးဖို
့အတြက္ ဘာသာေရး အသင္းအဖြဲ ့ေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္အဖြဲ
့ကို အနည္းဆံုးသံုးႀကိမ္ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ ခြင့္ၿပဳခ်က္မရခဲ့ပါ။
ၿမန္မာစစ္တပ္ရဲ ့ထုတ္ၿပန္ေႀကညာခ်က္ဟာ ေရွ ့တန္းစစ္ေႀကာင္းေတြရဲ
့ ၄င္းတို ့က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ လူ ့ အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈကို
ကာကြယ္ႏိုင္ဖို ့ႀကံဖန္တင္ၿပခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာကို အေၿခၿပဳထားတာ ၿဖစ္တယ္။ အထူးစိုးရိမ္စရာၿဖစ္တာကေတာ့
ထိန္းသိမ္းခံထားရတဲ့ ရြာသားေတြရဲ ့အသက္လံုၿခံဳေရးပါ။ စစ္တပ္ရဲ ့ လက္ထဲမွာေရာက္ေနတဲ့အတြက္ လက္ခုပ္ထဲကေရလို ၿဖစ္ေနႀကရတယ္။
Venus
News Weekly ႏွင့္
KIO ေျပာေ၇းဆိုခြင့္ရွိသူ ဦးလနန္ တို ့၏ ေမး၊ ေျဖ က႑မွ ေကာက္ႏုတ္ တင္ျပပါသည္။
Sunday, September 15, 2013
Ceasefire Accord hte Anhte a Mung Masa Shawnglam
Shawnglam Hpyen Magamgun ni
Daini na ten Tai Hpyen Myen Asuya kaw na shanhte pi lachyum
atsawm nchye ai “အလံုးစံု အပစ္အခတ္
၇ပ္ဆိုင္းေ၇း” ngu ai hpe October shata Naypyidaw e galaw na matu da-kring
da-lang hkyen lajang nhtawm shara shagu hkan brawp hkawm nga masai. Ethnic Rawt Malan Hpung ni hpe ga shakra
kanawng yu yang, KIO kaw nna gaw Myen ga-si hku nna “အလံုးစံု အပစ္အခတ္ ၇ပ္ဆိုင္းေ၇း”
ngu ai lachyum hpe atsawm nchye na ai ngu … bai ga-san san nhtang dat masai,
UNFC malawm ni hte hkrum bawngban ngut ai hpang … mi “အလံုးစံု အပစ္အခတ္ ၇ပ္ဆိုင္းေ၇း” ngu ai gasi hpe matut nlang ai sha “တျပည္လံုး
အတိုင္းအတာ အပစ္အခတ္ ၇ပ္ဆိုင္းေ၇း/ Nationwide Ceasefire Accord) ngu ai gasi hpe
bai lang hpang wa masai, Myen asuya kaw na majan hpe nlu shazim tim,
International Community a man e
“Nationwide Ceasefire Accord” galaw lu na matu gaw ahkyak dik aten rai
nga malu ai, rawt malan hpung yawng hte lama Ceasefire galaw lu wa ai ten UN
Sec. General wa nan sa shanglawm shaman na ngu ga shakra tawn sai hte ASEAN
Chairman hkap la woi zuphpang na lawnglam ndai lahkawng hte sha pi ndai
Ceasefire Accord a lachyum/ manu gaw Tai myen hpyen ni a matu manu kaba dik rai
nga sai.
Anhte
Ethnic yawng a matu ndai Ceasefire Accord gaw lachyum pru ahkyak ai kun? teng
sha simsa galu kaba nga yang .. kadai Manya majan hpe sharawng na rai ta? Myen
ni a Maw Lanyet gaw, ya majan pi n-shazim tawn lu ai ten hta mungkan masha yawng
a man Mandan gawut(black majic) ai zawn di dat nhtawm Mungkan kaw na mung “Myen Asuya nnan kaw na galoi
mung nlu/ nbyin yu ai labau shang Ceasefire
Accord kaba ndai hpe lu galaw masai .. dai majaw mungdan kaba ni kaw na yawng
jawm shakawn jawm shagrau saka” ngu ai nhtoi byin hkra shakut nga ai aten rai
nga ma ai .. ya na aten masa hpawa e Ethnic Rawt Malan yawng shang lawm ai
Ceasefire Accord hpe October shata Naypyidaw kaw she galaw lu sayang gaw Myen
Asuya kaw nna shanhte a Awng Padang Poi kaba hpe mungdan ting matut manoi woi
galaw na matu gaw nyak na sai.
1994
ning Myen hpyen jaubu chyawm tari ni shanglawm nna ta masat ka tawn ai myit
hkrum ga sadi hpe pi sadi ndung, ya mung “tsun ai kaga .. galaw ai gaw kaga”
dingyang naw galaw nga ai Myen hpyen ndai ni hpe tinang KIO/KIA Ginjaw kaw na
loi loi hte kam, hkraw ya na masa nnga na nhten!! Ngu maram lu ai. Arakan Army,
Taaung National Liberation Army(TNLA)/ KIO/KIA Amyu sha ginra ni hta majan
shani shana, nsim nsa naw byin nga ai. Anhte tang hpyi ai mung masa ahkaw
ahkang, amyu sha ahkaw ahkang ni hpe hkam dahka jaw lu ai roadmap shing nrai
masing masa ni nmu lu shi dingsa ga hpe pale
palau, kam ai hku tsun .. kam ai hku
galaw ai Myen Asuya tsun ai ga .. hkap
la na lam nnga na nhten, grau nna Balawng hpu-nau Rawt Malan Hpung(Taaung
National Liberation Army[TNLA]) hte tinang KIO/KIA gaw labau shang, 1964
ning Mung-be zuphpawng e lahkawng maga na ningbaw ni lawm rai, prat dingsa amyu sha lawt lu lam hta rau ta
gindun lahkrip ra ra gasat mat wa na ngu ai ga sadi ta masat hpe htu nhtawm hpu
nau kumbang jun tawn ai lam ni gaw, gaman li la nrai nga ai .. labau sakse ni mung rai nga sai.
Wunpawng Gumrawng
Gumtsa Mungdan Bunghku hpe bai gaw sharawt lu na matu gaw nang, ngai yawng
shani shana, nsim nsa naw da-hpran shakut lawm ra nga sai amyu sha/ mungdan
bungli nan anhte yawng a man e ka-pa nga sai hpe dum ga.
Yumaya Hpyen
Magamgun Dingsa
September 15,
2013
Saturday, September 14, 2013
ခရစၥတီးကြ်န္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ အမိန္႔ျဖင့္ အျပစ္မ့ဲအရပ္သူအရပ္သားမ်ားကို စုျပံဳသတ္ခ့ဲမွဳ
ခရစၥတီးကြ်န္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ အမိန္႔ျဖင့္
အျပစ္မ့ဲအရပ္သူအရပ္သားမ်ားကို စုျပံဳသတ္ခ့ဲမွဳ
စာေရးသူ ။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္လင္းထြဋ္
Thursday, September 12, 2013
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေမ လအတြင္း
ခရစၥတီးကြ်န္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ အမိန္႔ျဖင့္ အျပစ္မ့ဲအရပ္သူ အရပ္သားမ်ားကို သတ္မိန္႔ေပးခ့ဲမွဳကို ဘာအတြက္ေႀကာင့္အသတ္ခံခ့ဲရသည္ကိုမသိရွိဘဲ ေသသြား ခဲ့ရေသာ
ေမြးကင္းစ ခေလးငယ္ေလးအပါ၀င္ခေလး(၃)ဦး ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအပါအ၀င္ လူစုစုေပါင္း
(၈၁)ဦး ၏ ကိုယ္စား ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႀကံဳခံစားခ့ဲရမွဳအျဖစ္မွန္ကိုတင္ျပလိုပါသည္။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဧျပီလ
ဒုတိယအပတ္တြင္ အိႏၵိယ တပ္မေတာ္၏ သတင္းေပးခ်က္အရ ျမန္မာေရပိုင္နက္
ေကာ့ေသာင္ျမိဳ႔၏အေနာက္ဘက္ ဇာဒတ္ႀကီးေရတပ္စခန္း၏ ေတာင္ဘက္ (အထက္ပါပုံ) ထိုင္း
ျမန္မာ ေရျပင္ နယ္နမိတ္ အနီး ခရစၥတီးကြ်န္း ဧရိယာ တြင္
တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရုံး မွ ႀကည္း၊ေရ၊ေလ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရး တစ္ခုကို ေမ
လအကုန္ထိ ျပဳလုပ္ခ့ဲပါသည္။
အိႏၵိယ
တပ္မေတာ္မွေပးသည္႔ သတင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ရခိုင္တပ္မေတာ္၊ ေကအင္ယူ
အဖြဲ႔မ်ားသည္ အိႏၵိယအစိုးရအား ဆန္႔က်င္ေနေသာ သူပုန္မ်ားကို ေရာင္းခ်ရန္
လက္နက္ေမွာင္ခိုမ်ား ထံမွ ၀ယ္ယူခ့ဲေသာ လက္နက္ႀကီးငယ္ အမ်ားအျပားကို ခရစၥတီးကြ်န္း
ဧရိယာတြင္ ၀ွက္ထားေႀကာင္း သတင္းေပးခ့ဲပါသည္။ အဆိုပါ သတင္းအရ
တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ မွ ေအာက္ပါ
စစ္ဆင္ေရးအဖြဲ႔မ်ား ကို ဖြဲ႔စည္းတာ၀န္ေပးခ့ဲပါသည္။
စစ္ဆင္ေရးဗဟိုကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔
စစ္ဆင္ေရးဗဟိုကြပ္ကဲမွဳအဖဲြ႔
သည္ ဇာဒတ္ႀကီးကြ်န္း ေရတပ္စခန္းတြင္ အေျချပဳ ျပီးစစ္ဆင္ေရးကို ကြပ္ကဲခဲ့ပါသည္။
၁။
ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ႀကည္မင္း (ေရ) (အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္) စစ္ဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္(ေရ)
(ေနာင္ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္(ေရ) ၊ လက္ရွိ ထား၀ယ္ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္)
၂။
ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ျမင့္ေဆြ (ေလ) (အဖြဲ႔၀င္) စစ္ဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္(ေလ)
(ေနာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္(ေလ)၊
ဥိးေန၀င္း၏ေျမးမ်ား အာဏာသိမ္းအမွဳႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျဖဳတ္ခံရ)
၃။
ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ျမင့္ေအာင္ (ႀကည္း) (အဖြဲ႔၀င္) အမွတ္(၁၃) စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲမွဳအဖြဲ႔မွဴး
(ဘုတ္ျပင္း)
(ေနာင္
တပ္မ(၂၂)တပ္မမွဴး၊ အေရွ႔ေတာင္တိုင္း တိုင္းမွဴး၊ အေနာက္ေတာင္တိုင္း တိုင္းမွဴး၊
ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စစ္ေရးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ရာထူးကို
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊမွႏုတ္ျဖင့္ လ်ာထားခံ ရျပီးမွ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး တာ၀န္ေပးသည္ကို
မေက်နပ္ျပီး အာခံခဲ့ေသာေႀကာင့္ အျဖဳတ္ခံရသူ)
ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔
ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရးတာ၀န္
အျဖစ္ ခရစၥတီးကြ်န္း တြင္ ေအာက္ပါ အရာရွိမ်ားတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ခ့ဲပါသည္။
၁။
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း (ႀကည္း) (တာ၀န္ခံ) စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး၊ ေကာ့ေသာင္အေျခခ်စစ္ဗ်ဴဟာအဖြဲ႔
(ေနာင္ မေကြးတိုင္း နအဖ
ဥကၠဌ ၊ သမ၀ါယမ ၀န္ႀကီး ႏွင့္ ျပည္ခိုင္ျဖိဳးအသင္း တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ၊
လွ်ပ္စစ္(၁) ၀န္ႀကီး)
၂။
ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးစိုးတင္ တပ္ရင္းမွဴး အမွတ္(၂၆၂) ေျခလ်င္တပ္ရင္း ေကာ့ေသာင္ျမိဳ႔။
(ေနာင္ စက္မွဳ(၁) ညႊန္ႀကားေရးမွဴး)
၃။
ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး၀င္းေဆြြ တပ္ရင္းမွဴး အမွတ္(၄၀၃ သို႔မဟုတ္ ၄၀၄ ) ေျခလ်င္တပ္ရင္း
။ (ေနာင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး နည္းဗ်ဴဟာမွဴး)
၄။ တပ္မေတာ္ (ေရ)
စစ္ေရယာဥ္မွဴးမ်ား
၅။ ဗိုလ္မွဴးျမင့္ဦး
တပ္မွဴး အမွတ္ (၁၉) ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ ျမိတ္ျမိဳ႔။ (ေနာင္ ေထာက္လွမ္းေရး(၁) တပ္မွဴး
မႏၱေလး ႏွင့္ လက္ရွိ အက်ဥ္းက်ခံေနရဆဲ ဟုယူဆရ)
ဦးစီးအရာရွိအဖြဲ႔မ်ား
ဗဟိုအဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ဇာဒတ္ႀကီးကြ်န္းတြင္
အေျချပဳခ့ဲပါသည္။ ေအာက္ပါအရာရွိမ်ား အနီးကပ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ့ဲ ပါသည္။
၁။ ဗိုလ္မွဴးတင့္ဆန္း ၊
စစ္ဦးစီးမွဴး(ဒုတိယတန္း) ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရုံး(ႀကည္း) စစ္ဆင္ေရးဌာနခြဲ (ေနာင္
ဗိုလ္မွဴးႀကီး ႏွင့္ လက္ရွိ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္)
၂။ ဗိုလ္မွဴး ေမာင္ေမာင္လတ္(ေရ)
၊ စစ္ဦးစီးမွဴး(ဒုတိယတန္း) ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရုံး(ေရ) စစ္ဆင္ေရး ဌာနခြဲ
၃။ဗိုလ္မွဴးေမာင္ေမာင္သန္း(ေလ)
၊ စစ္ဦးစီးမွဴး(ဒုတိယတန္း) ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ရုံး(ေလ) စစ္ဆင္ေရး ဌာနခြဲ (လက္ရွိ
ဦးေတဇ ၏ ရဟတ္ယာဥ္ ကိုေမာင္းစဥ္ပ်က္က်ျပီး ေျခေထာက္ျပတ္ သြားခ့ဲ)
၄။ ဗိုလ္မွဴး၀င္းေမာ္
သို႔မဟုတ္ ထြန္းဦး ၊ စစ္ဦးစီးမွဴး(ဒုတိယတန္း) အမွတ္(၁၃) စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲမွဳ အဖြဲ႔
၊ ဘုတ္ျပင္းျမိဳ႔
၅။ ဗိုလ္မွဴးေအာင္လင္းထြဋ္
၊ စစ္ဦးစီးမွဴး(ဒုတိယတန္း) တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရုံး (စာေရးသူ)
၆။
ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္သစ္ (ေရ) ဇာဒတ္ႀကီးေရတပ္စခန္းမွဴး
ရ။ တပ္မေတာ္(ေလ)
ရဟတ္ယာဥ္မွဴးမ်ား
စစ္ဆင္ေရး စတင္၍၀င္ေရာက္ခ်ိန္တြင္
တပ္မေတာ္ႀကည္းစစ္သည္မ်ား သည္ခရစၥတီးကြ်န္းႏွင့္ ပတ္၀န္း က်င္ကြ်န္း မ်ားကိုျဖန္႔ခြဲရွင္းခ့ဲရာ
လက္နက္ကိုင္ (၄)ဦးႏွင့္ ထိေတြ႔တိုက္ပြဲျဖစ္ခ့ဲျပီး ၀ွက္ထားေသာ လက္နက္(၄၀)ေက်ာ္ ကို
အေလာင္းမ်ားႏွင့္အတူ သိမ္းဆီးရမိခ့ဲပါသည္။ တစ္ျပိဳင္ တည္းမွာပင္ ေကာ့ေသာင္အနီး
ရြာမ်ားမွ ထင္းခုတ္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္း ရွာစား ေနေသာ မိသားစုမ်ားကို
မသကၤာမွဳျဖင့္ ခရစၥတီးကြ်န္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း (ႀကည္း) ကြပ္ကဲမွဳရုံးသို႔
ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခ့ဲျပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းမွဳမ်ား ျပဳလုပ္ခ့ဲပါသည္။ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာ
သူမိသားစု မ်ားတြင္ ေမြးကင္းစခေလးငယ္ႏွင့္မိခင္၊ အသက္ ၃/၄ ႏွစ္အရြယ္ခေလး ၂ ဦး
ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး မ်ားအပါ၀င္ အရပ္သား(၅၉)ဥိးျဖစ္ပါသည္ ။
၄င္းတို႔အားစစ္ေဆးေမးျမန္းခ်က္အရ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္မွဳ မရွိဘဲ
ႏွစ္ေပါင္းကာလမ်ားစြာ ကတည္းက ထင္းခုတ္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းျပဳ
ေနထိုင္စားေသာက္ရေသာ ဆင္းရဲသားမ်ား ျဖစ္ေႀကာင္းသိရွိခဲ့ရပါသည္။
ထို႔ေႀကာင့္
စစ္ဆင္ေရးကြပ္ကဲမွဳအဖြဲ႔ အေနျဖင့္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း မျပဳဘဲ
ခရစၥတီးကြ်န္းတြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ခြင့္ျပဳျပီး ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ
ကြ်န္းမွထြက္မသြားရန္သာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း(ႀကည္း) (တာ၀န္ခံ) စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး၊
ေကာ့ေသာင္အေျခခ် စစ္ဗ်ဴဟာ အဖြဲ႔အား ညႊန္ႀကားခ့ဲပါသည္။
စာေရးသူသည္
ဗဟိုကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားႏွင့္အတူ ေရွ႔တန္းခရစၥတီးကြ်န္းကို (၂)ႀကိမ္ သြားေရာက္
စစ္ေဆးစဥ္အခ်ိန္တြင္လဲ အဆိုပါခေလးငယ္မ်ား ႏွင့္ အရပ္သားမ်ားကိုေတြ႔ျမင္ခ့ဲဘူးျပီး
ပါသြားေသာ မုန္႔မ်ားကိုပင္ ခေလးမ်ားသို႔ေပးခ့ဲႀကပါ သည္။ ဗဟိုကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔
အေနျဖင့္ စစ္ဆင္ေရး အေျခအေနမ်ား ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာ သူမိသားစုမ်ားတြင္
ေမြးကင္းစခေလးငယ္ႏွင့္မိခင္၊ အသက္ ၃/၄ ႏွစ္အရြယ္ခေလး ၂ ဦး ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး
မ်ားအပါ၀င္ (၅၉)ဥိးကိစၥ ကို ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္(ႀကည္း)ရုံးမွ
စစ္ဦးစီး(ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျမင့္ေဆြ( ေနာင္ အေရွ႔ေတာင္တိုင္း
တိုင္းမွဴး၊ ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမွဴး၊ ကာကြယ္ေရးစစ္ဆင္ေရး
အထူးအဖြဲ႔မွဴး(ရန္ကုန္တိုင္း) ၊ လက္ရွိ ရန္ကုန္တိုင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) မွတစ္ဆင့္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ ထံအစီရင္ခံတင္ျပခ့ဲႀကပါသည္။
ဗဟိုကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔ ႀကည္း၊ေရ၊ေလ
ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနျဖင့္လည္း အဆိုပါ အျပစ္မ့ဲ အရပ္သူ အရပ္သားမ်ား ကို
၄င္းတို႔၏ေနရပ္ အသီးသီးသို႔ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ ေပးရလိမ့္ဟု ထင္ျမင္ခ့ဲႀကပါသည္။
သို႔ေသာ္(၁)လ ေက်ာ္ႀကာမွ ေမလ ၏ ညတစ္ည (၉)နာရီ ခန္႔တြင္ ကက(ႀကည္း)မွ
ညႊန္ႀကားခ်က္အမိန္႔ ေႀကးနန္း တစ္ေစာင္ စစ္ဆင္ေရး ဗဟိုကြပ္ကဲေရးအဖြဲ႔သို႔
ေပးပို႔ခ့ဲပါသည္။ အဆိုပါ ေႀကးနန္း ရရျခင္း အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ)
ႀကည္မင္း (ေရ)သည္ ဇာဒတ္ႀကီးေရတပ္စခန္းရုံးခမ္းမတြင္
အဖြဲ႔၀င္မ်ားႏွင့္ဦးစီးအရာရွိမ်ား ကိုေခၚ၍ ေႀကးနန္းအေႀကာင္းအရာကိုရွင္းျပခ့ဲပါသည္။
စာပါအေႀကာင္းအရာမွာ ထိန္းသိမ္းထားေသာ အရပ္သားအားလုံးကို ရထားပုလဲ(ရွင္းပစ္)
(သတ္ပစ္) ရန္ျဖစ္ပါသည္။ ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ျမင့္ေအာင္ (ႀကည္း) မွအပ က်န္
ေရႏွင့္ေလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားအေတာ္တံုလွဳပ္သြားႀကပါသည္။ အထူးသျဖင့္
ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ျမင့္ေဆြ (ေလ) (အဖြဲ႔၀င္) စစ္ဦးစီးအရာရွိခ်ဳပ္(ေလ) သည္
စိတ္ပုတီး ကိုင္လ်က္သားႏွင့္ အပစ္မ့ဲခေလးငယ္မ်ားႏွင့္အရပ္သားမ်ားကို
ထပ္ဆင့္သတ္မိန္႔ေပးရမည္႔ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္၍ေနပါသည္။
ထိုေႀကာင့္
ေႀကးနန္းပါအမိန္႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ျမင့္ေအာင္ မွအမိန္႔ အတိုင္း လုပ္ရန္ ေျပာေသာ
လည္းက်န္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ညအခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေမာင္ေအး အရက္မူးမူးႏွင့္ အမိန္႔ေပးတာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာေႀကာင့္
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ေႀကးနန္းပါအမိန္႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတည္ျပဳႏိုင္ရန္
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ႀကည္မင္း (ေရ) မွ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္(ႀကည္း)ရုံးမွ
စစ္ဦးစီး(ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျမင့္ေဆြ ကို စက္ႏွင့္စကား ေျပာျပီး
ေမးျမန္းရန္ ဆုံးျဖတ္ခ့ဲႀကပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္
(၉)နာရီ ခန္႔တြင္ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ႀကည္မင္း (ေရ) ႏွင့္
ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္(ႀကည္း)ရုံးမွ စစ္ဦးစီး(ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္)
ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျမင့္ေဆြ ကို စက္ႏွင့္စကားေျပာ ျပီးေနာက္ `အဘႀကီးထံကလာေသာအမိန္႔´
ျဖစ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေမာင္ေအး အရက္မူးမူးႏွင့္ အမိန္႔ေပး တာမဟုတ္
ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ရန္သာ ညႊန္ႀကားခ့ဲသည္ဟု သိရပါသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ
ကို အဘႀကီး ဟုေခၚပါသည္။ ေန႔တြင္းခ်င္းမွာပင္ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္
ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ႀကည္မင္း (ေရ) သည္ ခရစၥတီးကြ်န္းရွိ
ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရးတာ၀န္ခံ စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း (ႀကည္း) ကို
ေမြးကင္းစခေလးငယ္ႏွင့္မိခင္၊ အသက္ ၃/၄ ႏွစ္အရြယ္ခေလး ၂ ဦး ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး
မ်ားအပါ၀င္ အရပ္သား (၅၉) ဦးကို ရွင္းပစ္ရန္ထပ္ဆင့္ အမိန္႔ေပးခ့ဲပါသည္။
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း
သည္ အမိန္႔ရလွ်င္ရခ်င္း ေရွ႔တန္းကြပ္ကဲေရး အဖြဲ႔၀င္မ်ားကိုေခၚ၍ အားလုံးကို သတ္ပစ္ရန္
ေျခလ်င္တပ္ရင္းမွဴး ၂ဦးအား ဆက္လက္အမိန္႔ေပး ခ့ဲပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ တပ္ရင္းမွဴး ၂
ဦးမွတာ၀န္ ေပးထားေသာ အရာရွိ စစ္သည္မ်ား သည္ ခေလး၊မိန္းမပါမက်န္ အပစ္မ့ဲအရပ္သား ၅၉
ဦးစလုံးကို ပင္လယ္ ေသာင္ျပင္စပ္သို႔ လွည္႔ဖ်ားေခၚလာျပီး တန္းစီထိုင္ခိုင္ျပီး
ရုတ္တရက္ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ အတြဲလိုက္ မေသမခ်င္း ပစ္သတ္ခ့ဲျပီးေနာက္ ေသာင္ျပင္တြင္
အေလာင္းမ်ားကို ျမဳပ္ႏွံခ့ဲႀကပါသည္။ (စာေရးသူသတင္းရသည္ ကေတာ့ အဆိုပါ အေလာင္း အရိုးစုမ်ားကို
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စာေရးသူ VOA ႏွင့္ Interview ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို
ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ မွ အမိန္႔ ေပးခ့ဲသည္ဟု သိရပါသည္။
စစ္သည္မ်ားကို အရပ္၀တ္ျဖင့္ ခရစၥတီးကြ်န္းသို႔ေစလႊတ္ျပီး အေလာင္း မ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခ့ဲေႀကာင္း
ခိုင္လုံေသာ သတင္းရရွိခ့ဲပါသည္။)
ကြ်န္းေပၚရွိအရပ္သားမ်ား
ကိုသတ္ျပီး မႀကာခင္ ၄/၅ ရက္ခန္႔တြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း ၏ကြပ္ကဲမွဳ ေအာက္ရွိ
ေရွ႔တန္း စစ္ေရယာဥ္ ၄၄၃ - ၄၄၅ (တရုတ္ႏိုင္ငံလုပ္ ကမ္းေျခေစာင့္သေဘၤာ) မွ
ရခိုင္ဘက္မွ လာေသာ တရား၀င္ မွတ္ပုံတင္ထာေသာ ငါးဖမ္းစက္ေလွတစ္စီး ကို စစ္ဆင္ေရး
နယ္ေျမအတြင္း ၀င္ေရာက္လာ၍ ထိုင္း၊ျမန္မာေလွသား (၂၂) ဦးႏွင့္အတူ ဖမ္းဆီး ခ့ဲပါသည္။
စစ္ေဆးေမးျမန္းခ်က္အရ တရား၀င္ မွတ္ပုံတင္ထာေသာ ထိုင္း ငါးဖမ္းစက္ေလွ သည္ဖမ္းမိလာ
ေသာ ငါးမ်ားကို ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းျမိဳ႔ပို႔ရန္ ယခင္သြားေနႀက လမ္းေႀကာင္းအတိုင္း
သြားျခင္းျဖစ္ေႀကာင္း စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနမွန္း လည္း ၄င္းတို႔မသိေႀကာင္း သိရပါသည္။
စစ္ေဆးေမးျမန္းခ်က္ အစီရင္ခံစာကို ကကႀကည္း သို႔ဆက္လက္ တင္ျပရာတြင္ ယခင္ အရပ္သား
မ်ားအတိုင္းရွင္းပစ္ရန္ အမိန္႔ေပးခ့ဲ ပါသည္။
စစ္ဆင္ေရးဗဟိုကြပ္ကဲမွဳ
မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း ကို ဆက္လက္ညႊန္ႀကားခ့ဲျပီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း မွ
၄င္းစက္ေလွ ႏွင့္ ေလွသားမ်ားကို လက္စေဖ်ာက္ပစ္ရန္ စစ္ေရယာဥ္မွဴး
အားအမိန္႔ေပးခ့ဲပါသည္။ စစ္ေရယာဥ္မွဴး သည္ ေရတပ္စစ္သည္မ်ားကို ေလွသားမ်ားအား
ေသနတ္ႏွင့္ပစ္သတ္ခိုင္းျပီး ေလွကိုမီးရိွဳ႔ျပီး ပင္လယ္တြင္းျမဳပ္ ပစ္ရန္
အမိန္႔ေပးခ့ဲပါသည္။ စက္ေလွသည္မီးေလာင္ျပီး တစ္ပတ္ခန္႔ ႀကာမွ
ပင္လယ္တြင္ျမဳပ္သြားခ့ဲပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္
ထိုစဥ္ကျဖစ္ပ်က္ခ့ဲေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို မတားဆီးႏိုင္ခ့ဲ၍လည္း ကိုယ္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ေန
မိခ့ဲသည္။ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္ သရဲစီးေနေသာ ဗိ္ုလ္မွဳးခ်ဳပ္(ယာယီ) ျမင့္ေအာင္ (ႀကည္း)
၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္း တို႔လို လက္မရြံ႔ လူသတ္သမားမ်ားကို မလွန္ႏိုင္၍ ေရ၊ေလ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားပင္ ျငိမ္ေနႀက၍ စာေရးသူလိုအေရးမပါ သူတစ္ဦးအေနျဖင့္ မလွန္ႏိုင္ခ့ဲပါ။
သို႔ေသာ္စာေရးသူ အေနျဖင့္လည္း ဒီအဖြဲ႔ထဲပါေန၍ အပစ္မကင္းပါ။ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ခ့ဲပါ။
စစ္ရုံးခ်ဳပ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးျမင့္ဦး လွ်ိဳ႔၀ွက္
ရိုက္ထားသည္႔ အရပ္သားေတြကို သတ္သည္႔ ဓါတ္ပံုေတြကိုင္ျပီး ေန႔စဥ္ ေထာက္လွမ္းေရး ညွိႏိွဳင္းအစည္းအေ၀း
မွာ ခရစၥတီးကြ်န္း လူသတ္ပြဲကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ ကို တင္ျပ ခ့ဲသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ က ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးဘူး ေဘးနားက ဌာနမွဴးႀကီးက
လက္ကုတ္လို႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ကုန္ေအာင္ မတင္ျပလိုက္ရပါ။ စာေရးသူ၏စိတ္ထဲတြင္
ငါတစ္ေန႔ေန႔လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ခရစၥတီးကြ်န္းတြင္ အပစ္မ့ဲေသသြားႀကရေသာ
ခေလးလူႀကီးမ်ားအတြက္ အရိုးကျပန္တြန္ေအာင္ တာ၀န္ရွိသူေတြကို ျပန္အေရးယူႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမည္
ဟုသံဓိတ္ဌါနခ်ထား ပါသည္ စာေရးသူအေနျဖင့္ စစ္ရံုးခ်ဳပ္တြင္ တာ၀န္ ထမ္းစဥ္
အလားတူျဖစ္စဥ္မ်ား ကို ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊
ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ပဲခူးတိုင္း၊ တနၤသာရီတိုင္း တို႔တြင္ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းမ်ား
ရရွိခ့ဲေသာ္လည္း တပ္မေတာ္သည္ ဒီေလာက္မဆိုးေလာက္ဘူး ပါဘူး ခ်ဲ႔ကားေျပာေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိခ့ဲပါသည္။
ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳရေသာအခါမွပင္ ဒီထက္ေတာင္ပိုဆိုးေန ေသးသည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ မိပါသည္။
စစ္ရုံးတြင္ ထိုအခ်ိန္က အခ်ိဳ႔တိုင္းမွဴးမ်ား ပါးစပ္မွ ထြက္လာေသာ အရပ္သားေတြ
ေျပာတာ ခိုင္းတာမလုပ္ရင္ `အစိပ္သားေတာင္မခ်န္နဲ႔´ စကားကိုတစ္ကယ္ဘဲ
တပ္မေတာ္သည္ထိုစဥ္က အမွန္တကယ္ က်င့္သုံးေနမွန္း သိရေတာ့သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာရရင္ ခရစၥတီးကြ်န္း စစ္ဆင္ေရးက ျပန္လာျပီးေနာက္စစ္တပ္ ထဲေနခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။
လက္ရွိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္
အေနျဖင့္အတိတ္မွအေမြဆိုးမ်ားကို ပစၥဳပၸန္ ကိုမယူလာဘို႔လိုပါသည္။ တိုင္းရင္းသား
ျပည္သူေတြ ရဲ႔ အားကိုးယုံႀကည္ရသည္႔ စစ္တပ္ျဖစ္ဘို႔လိုပါသည္။ `တပ္မေတာ္သာ အမိ တပ္မေတာ္သာ
အဖ´ မဟုတ္ပါ `ျပည္သူသာလွ်င္အမိ ျပည္သူသာလွ်င္အဖ´ ဆိုတာမေမ့ဘို႔ လိုပါသည္။
၂၀၁၃ စက္တင္ဘာလ (၁၃)
ရက္
၀ါရွင္တန္ဒီစီ ျမိဳ႔
http://aunglynnhtut.blogspot.com/
မွကူးယူ ေဖၚျပပါသည္။
More government troops sent to Kachin – Shan border
More government troops sent to Kachin – Shan border
By KLN
Saturday, Sept 14, 2013
By KLN
Saturday, Sept 14, 2013
Burma Army Trucks
KIA soldiers from the 2nd
Battalion under 4th Brigade based in northern Shan State fought
against invading Burmese army’s 221st Light Infantry Regiment (Hka La Ya 221) troops at
Mung Htam on Sept 13. The attack began around 9:10 am on Friday, when Burmese
army troops suddenly appeared near a KIA 2nd Battalion’s post at
Mung Htam in northern Shan State.
Meanwhile in another battlefront near
Kachin-Shan border, about 100 soldiers from Burmese army’s 240th LIR
(Hka La Ya 240)
launched an attack on KIA’s 27th Battalion’s frontline post at
Lahkum Na Lung Bum on Sept 13 at 5:15 pm.
Local sources say 5 Burmese military trucks
carrying additional troops and ammunition headed to Bhamo from Myothit to
reinforce fighting in the KIA’s 12th Battalion territory early
Friday morning.
A combined force of KIA’s 12th and
27th Battalions is currently engaged in battles against a combined
force of Burmese army’s 507th LIB, 323rd LIB, 522nd
LIR, and 68th LIR.
KIO sources say its technical advisory team
and Burmese government’s technical team from Myanmar Peace Center will meet in
Myitkyina next week despite an escalation in fighting in Kachin and northern
Shan State between the two sides since August.
Government’s chief negotiator Minister U Aung
Min said during a meeting with United Nationalities Federal Council (UNFC)
members that government will invite all 16 ethnic armed groups to sign a
nationwide ceasefire accord in October. But most UNFC delegates say that
without concrete steps
ေကအုိင္ေအႏွင့္ ျမန္မာစစ္တပ္ တုိက္ပြဲ ျပန္ျဖစ္၊ စစ္ဗိုလ္ တဦး က်ဆုံး
ေကအုိင္ေအႏွင့္ ျမန္မာစစ္တပ္ တုိက္ပြဲ
ျပန္ျဖစ္၊ စစ္ဗိုလ္ တဦး က်ဆုံး
နန္းသီရိလြင္| September 13, 2013
နန္းသီရိလြင္| September 13, 2013
ေရွ ့တန္းတြင္
စစ္တုိက္ေနေသာ ေကအိုင္ေအ စစ္သားမ်ားကို ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု – Steve Tickner / ဧရာ၀တီ)
အစုိးရ
ႏွင့္ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (ေကအုိင္ေအ) တို႔အၾကား အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး
ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေရး ေဆြးေႏြး လ်က္ရွိ ေသာ္လည္း ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္
ေကအုိင္ေအႏွင့္ ျမန္မာ စစ္တပ္ တုိက္ပြဲမ်ား ဆက္တုိက္ ျပန္လည္ ျဖစ္ပြားေနၿပီး
ျမန္မာစစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္ အရာရွိ တဦး က်ဆုံးသြားေၾကာင္း သတင္း ရရွိသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္
အတြင္း တိုက္ပြဲ မ်ား ျပန္လည္ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိရာ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ ႏွင့္ ၂၉ ရက္ ေန႔
ပူတာအို ခရိုင္တြင္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း၊ ဗန္းေမာ္ခရိုင္၊ မန္စီ
ၿမိဳ႕နယ္တြင္မူ စက္တင္ဘာ လ ၁၁ ရက္ေန႔မွ ယေန႔ စက္တင္ဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔ အထိ တိုက္ပြဲမ်ား
ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိေၾကာင္း၊ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တုိက္ပြဲ တြင္
ျမန္မာစစ္တပ္ မွ စစ္ဗိုလ္အရာရွိ တဦး က်ဆုံး ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
တုိက္ပြဲတြင္
က်ဆုံးသြားေသာ စစ္ဗိုလ္အရာရွိ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေကအုိင္ေအက ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ သည္
ဆုိေသာ သတင္းမ်ား အြန္လုိင္းလူမႈကြန္ရက္ ေပၚတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနၿပီး ယင္းသတင္းမ်ားသည္
မဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေကအုိင္ေအ၏ ေျပာခြင့္ရ ပုဂၢဳိလ္ ဦးလနန္က ဧရာ၀တီသုိ႔ ေျပာသည္။
“သတင္း
ေတြက သူတို႔ မဟုတ္တာကို ႀကံဖန္ လုပ္ႀကံတယ္ လို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္။ ေခါင္းျဖတ္သတ္ တယ္
ဗိုက္ခြဲတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔က တိုက္ပြဲ ျဖစ္တယ္၊
တိုက္ပြဲမွာ အရာရွိငယ္ တေယာက္ က်သြားတယ္။ က်သြားတဲ့ အရာရွိငယ္ကို က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္က
ေျမျမဳပ္ သၿဂိဳလ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေျမာက္ပိုင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္
ကေနၿပီးေတာ့ အရာရွိ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အေလာင္းဘယ္မွာ ထားခဲ့လဲ ဆိုတာ ျပန္စံုစမ္းတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္ ကလည္း အေလာင္း ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
အေလာင္းကို ျပန္ေဖာ္ယူသြားတယ္။ တကယ္ လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က မဟုတ္တာ လုပ္ထားခဲ့တယ္
ဆိုရင္ အေလာင္း ဘယ္မွာ ျမွဳပ္ထားတယ္ ဆိုတာကို ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူး”ဟု ဦးလနန္က
ဆိုသည္။
လတ္တေလာ
တုိက္ပြဲမ်ား ဆက္တုိက္ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိေသာ မန္စီၿမိဳ႕နယ္တြင္ စစ္ေရး အေျခအေန အလြန္
တင္းမာေနၿပီး ျမန္မာ စစ္တပ္မွ ေကအုိင္ေအ ေရွ႕တန္း စစ္စခန္းမ်ားကုိ
ခ်ဥ္းကပ္လာမႈေၾကာင့္ တုိက္ပြဲမ်ား စတင္ ျဖစ္ပြားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစိုးရ
စစ္ေၾကာင္းမ်ား တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားေနရာသုိ႔ ဆက္ တုိက္ ၀င္ေရာက္ ေနသည္ဟု သိရွိရသည္။
“မန္စီ
ၿမိဳ႕နယ္မွာ အၿမဲတမ္း အေျခအေန တင္းမာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း ၁၂ ေရွ႕တန္း
စခန္းေတြ ကို စက္တင္ ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔က ျမန္မာ စစ္တပ္ဘက္က ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့အတြက္
တိုက္ပြဲျဖစ္ တယ္။ အဲဒီမွာ ခမရ ၃၂၃ က ေတာ္ေတာ္ ေလး အထိအခိုက္မ်ားၿပီး
ေခ်ာင္ပိတ္ခံရတဲ့ အေျခအေနမွာ စစ္ကူ စစ္ေၾကာင္း ၃ ေၾကာင္း ျပန္၀င္လာတယ္။ စစ္ေၾကာင္း
၃ ေၾကာင္းနဲ႔ မေန႔က တိုက္ပြဲ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုး အေျခအေနကိုေတာ့
က်ေနာ္တုိ႔ မသိရေသး ပါဘူး” ဟု ဦးလနန္က ေျပာဆုိသည္။
ေကအုိင္ေအႏွင့္
ျမန္မာစစ္တပ္ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ နမ့္လင္းပါ ေက်းရြာတြင္ ခုိလႈံ ေနေသာ
ဒုကၡသည္ တေထာင္ အတြက္ စုိးရိမ္ရသည့္ အေျခအေနရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။
နမ့္လင္းပါ
ေက်းရြာတြင္ ခိုလႈံေနေသာ ဒုကၡသည္တဦးက “မေန႔ကဆိုရင္ ရြာမွာရွိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္း
အေနာက္ဘက္ နားတင္ တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္။ လက္နက္ႀကီးက်တာေတြ ဘာေတြလည္း ရွိေနတယ္။
ခုထိ ေတာ့ အထိအခိုက္မရွိေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ နမ့္လင္းပါမွာသာ တိုက္ပြဲ လာျဖစ္ရင္
ဘယ္ထပ္ ေျပးရမလဲ မသိဘူး” ဟု ဧရာ၀တီသုိ႔ ဆိုသည္။
စက္တင္ဘာလ
၁၆ ရက္ေန႔ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တြင္ ေကအုိင္ေအ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
လုပ္ငန္း အဖြဲ႕ႏွင့္ ျမန္မာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ (MPC) ၏ လုပ္ငန္း အဖြဲ႕တို႔
ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးရန္ စီစဥ္ေနခ်ိန္တြင္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားျခင္းႏွင့္ မဟုတ္မမွန္
သတင္းမ်ား ထြက္ရွိလာျခင္းသည္ ေဆြးေႏြးပြဲကို အခက္အခဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ေၾကာင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေဆာင္ မ်ားက ေျပာဆိုသည္။
“စစ္ပြဲ
ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့သူေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မလုိခ်င္တဲ့ သူေတြက ဒီလိုသတင္းမ်ိဳး
လႊင့္တယ္လို႔ ထင္ တယ္။ တကယ္ ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ အတိအက်
မသိေပမယ့္ ေကအုိင္ေအ ဘက္က ေျပာစရာရွိမွာပါ။ ေဆြးေႏြးပြဲ တိုင္းမွာ ဒီလို
ကိစၥမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနက် ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ကခ်င္ Peace Creation Group မွ ဦးစန္းေအာင္က
ဧရာ၀တီသုိ႔ ေျပာသည္။
ေကအုိင္ေအ
ႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရး ေကာ္မတီတုိ႔သည္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေမလ ကုန္ပိုင္း
ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ဆက္လက္
ေဆာင္ရြက္ရန္၊ ၂ ဖက္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ႏွင့္
တိုက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ မျဖစ္ပြားေစေရး ထိန္းသိမ္း ေဆာင္ရြက္သြားရန္၊
တပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေနရာ ခ်ထားေရး ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အပါအ၀င္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရး ပဏာမ
သေဘာတူညီခ်က္မ်ား ရရွိခဲ့ ေသာ္လည္း လက္ရွိ အေျခအေန တြင္မူ ေကအုိင္ေအ အေနျဖင့္
အလံုးစံု အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အေပၚ တစံုတရာ မွတ္ခ်က္ မျပဳလုိဟု ဦးလနန္ က ေျပာသည္။
“အစိုးရ
ညႊန္ၾကားခ်က္မွာ ေကအိုင္ေအ လံုး၀ အေျခခ် လို႔ မရေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့
ညြန္ၾကားခ်က္ ရွိတယ္။ အဲဒီ ညြန္ၾကားခ်က္ ကို ဒီပြင့္လင္းရာသီမွာ အေကာင္
အထည္ေဖာ္လာတဲ့ သေဘာပါ။ သူတို႔ ဘက္က စစ္ဆင္ေရး မလုပ္ပါဘူး၊ ထိုးစစ္မလုပ္ပါဘူး လို႔
ေျပာေနေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ အခုေနာက္ပိုင္း သံုးလာတဲ့ အသံုးအႏႈန္း ေတြက
နယ္ေျမစိုးမိုးေရး၊ နယ္ေျမရွင္းလင္းေရး ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ျပန္ၿပီး သံုးလာတယ္။ ဒါက
ဘာလဲဆိုေတာ့ စစ္ဆင္ေရး လုပ္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ” ဟု ဦးလနန္က ရွင္းျပသည္။
သမၼတဦးသိန္းစိန္က
ေအာက္တိုဘာလတြင္ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္း အတာျဖင့္ အပစ္ အခတ္ ရပ္စဲေရး ေဆာင္ရြက္မည္ဟု
ေျပာဆို ေနေသာ္လည္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ တိက်ေသခ်ာ ေသာ
သေဘာတူညီခ်က္ မရရွိေသးဘဲ ေကအုိင္ေအအဖြဲ႕၊ ပေလာင္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္
(TNLA) အဖြဲ႕တုိ႔ႏွင့္ အပစ္ အခတ္ ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ မထိုးႏုိင္ေသးေၾကာင္း သိရွိ ရသည္။
Irrawaddy Online News မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
Sunday, September 8, 2013
အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ခ်ဥ္းကပ္မႈမမွန္ျခင္းသည္ တိုင္းျပည္၏ လက္ရွိအဓိကျပႆနာ - အပိုင္း (၁)
အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို
ခ်ဥ္းကပ္မႈမမွန္ျခင္းသည္ တိုင္းျပည္၏ လက္ရွိအဓိကျပႆနာ - အပိုင္း (၁)
ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)
ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔က ရွမ္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေကာင္စီ ေခါင္းေဆာင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္၏ သေဘာထားထုတ္ေဖာ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ လိွဳင္းၾကီးေနဆဲျဖစ္သည့္
ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ ေလွအား တက္စံုရြက္စံုျပင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္
တက္တေခ်ာင္းအား ရိုက္ခ်ိဳး လိုက္သလိုမ်ား ျဖစ္သြားမလားဟု စဥ္းစားမိသည္။ ၄င္းက
“ယူအင္န္အက္ဖ္စီ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၾကိဳဆိုေသာ္လည္း အခ်ိန္ေစာလြန္းေသးေၾကာင္းနွင့္
ယေန႔တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး လိုအပ္ေသာအရာမွာ
အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးနွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္ေၾကာင္း” ဖြင့္ဟလိုက္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ျပီးခဲ့သည့္လက တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ (ယူအင္န္အက္ဖ္စီ) မွ
ၾကီးမႈးက်င္းပ ခဲ့သည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ညီလာခံၾကီးတြင္ ခ်မွတ္ခဲ့သည့္
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအသစ္တရပ္ ေရးဆြဲသြားေရးနွင့္
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ တည္ေဆာက္ေရး တို႔အား ၄င္းက
ရည္ညႊန္းေျပာဆိုသြားျခင္းျဖစ္သည္။
လာျပန္ေခ်ျပီ ... “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”။ ဟိုေနရာမွာလဲ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္
ေရး” သည္ေနရာမွာလဲ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”။ ဤေ၀ါဟာရအား နိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္
အေတာ္ မ်ားမ်ားက ရည္ညႊန္းေျပာဆိုခဲ့ၾကျပီးလည္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသည္မွာ
မည္သည့္အရာ ျဖစ္သည္ကို အေျခခံလူထု နားလည္ေအာင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု
ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုထားသည္ကို မၾကားသိရ ေသးပါ။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” နွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပီးခဲ့သည့္
ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုေန႔ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးနွင့္
ဆက္စပ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကား သြားခဲ့သည္။
“၁၉၈၈ ခုနွစ္တုန္းက အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတာ ျပည္သူနဲ ့တပ္မေတာ္အၾကားမွာ
အဆင္ေျပ ေရးလို ့စဥ္းစားခဲ့ၾကတယ္။ အခုလဲ အဲသည္အတိုင္း စဥ္းစားၾကရမယ္။ အဲဒီလို
ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စဥ္းစားနိုင္မွ ေရွ႕ကို ေျပေျပလည္လည္နဲ ့သြားနိုင္မွာျဖစ္တယ္။”
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏
ဆိုလိုခ်က္အရ ျပည္သူနဲ ့တပ္မေတာ္အၾကားမွာ အဆင္ေျပေရးသည္သာ
အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဟူ၍ နားလည္ရမည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ
က်ဥ္းေျမာင္းလြန္း ရံုမက ေ၀၀ါးေနသည္။ တိက်မႈမရွိ။ မည္သည့္အရာမ်ားအား အဆင္ျပေအာင္
လုပ္မည္မသိ။ အဆင္ေျပေအာင္ မည္သို႔မည္ပံု ေဖာ္ေဆာင္သြားမည္ဟူသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္
ဦးတည္ခ်က္နွင့္ နည္းလမ္းကို မေတြ႔ရ။ မည္သည့္အခ်ိန္၌ တရား၀င္ နိဂံုးခ်ဳပ္မည္ကိုလည္း
မကန္႔သတ္။ သို႔ျဖစ္ရာ မည္သို႔ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္ျဖစ္ေစ “တပ္မေတာ္နွင့္
ေျပလည္ေရး” ဟူသည္ကို မျဖစ္မေန သားစဥ္ေျမးဆက္ လိုက္နာက်င့္သံုးရမည္ကဲ့သို႔
ျဖစ္ေနသည္။ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” သို႔မဟုတ္ “ရင္ၾကားေစ့ ေရး” ဟူေသာ
လွပသည့္ ေ၀ါဟာရေအာက္တြင္ အေတြးအေခၚမွားကို ျဖန္္ ့ ျဖဴးေနမွာ စိုးရိမ္မိသည္။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” မွာ အေရးႀကီးေၾကာင္း မည္သူမွ် မျငင္းပါ။
သို႔ရာတြင္ “အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ကို ဦးတည္ေသာလုပ္ငန္း ဘာတခုမွ
မစတင္ရေသးျခင္းမွာ ျပႆနာျဖစ္ေန သည္။ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ကို တတြတ္တြတ္
ရြတ္ဆိုလ်က္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့သမွ်မ်ားအား ျပည္ဖံုးကား ခ်ထား၊ ေမ့ထားျခင္းမွာ
ပို၍ႀကီးမားေသာ ျပႆနာျဖစ္ေနသည္။ ဘာတခုမွ စတင္ လုပ္ေဆာင္မႈ မျပဳေသးသည့္
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ဟူသည့္အရာကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္က
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ ေရးဆြဲေရးအား ေစာလြန္းေနသည္ဟု
ေျပာျခင္း မွာ သဘာ၀မက်ပါ။ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအားလံုး ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္
ေရြ႕ေတာ့မည့္ အေနအထား ေရာက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္
ေနာက္ျပန္ဆြဲသည့္သေဘာ သက္ေရာက္ ေစသည့္ စကားလံုးကို သံုးပါသနည္း။
လူထုကို ဦးေဆာင္ခြင့္ရေနေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္က အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္
ေရးနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လူ႔အခြင့္အေရးရႈေထာင့္မွ အဓိကထားကာ ခိုင္မာတိက်သည့္
အေျခခံမူတခုခုကို အေသအခ်ာ မဆုပ္ကိုင္ေသးျခင္းမွာ တကယ့္ျပႆနာျဖစ္ေနသည္။
သို႔ျဖစ္၍ လက္ေတြ႔အရ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ကို ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္
တပ္မေတာ္နွင့္ ေျပလည္ေရး၊ တပ္မေတာ္၏ ျငိဳျငင္မႈကို မခံရေရးမွာ လုပ္ငန္းစဥ္၏
ဦးတည္ခ်က္ကဲ့သို ့ျဖစ္သြားသည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ တပ္မေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္
နုတ္ပိတ္ေနေရးဘ၀သို႔ က်ဆင္းသြားရေတာ့သည္။ ၾကီးေကာင္ၾကီးမားအရြယ္ၾကီးေရာက္မွ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းသစ္မ်ား
ၾကီးစိုးလႊမ္းမိုးထားသည့္ လႊတ္ေတာ္ အတြင္း ၄င္းတို ့နွစ္သက္မႈရေစရန္ ကၾကခုန္ၾက
လုပ္ေဆာင္မႈမ်ိုဳးကသာ အဓိကလို ျဖစ္ေနသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျငိဳျငင္မည္ကို
စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု၏ မည္သည့္အေျခခံ ေၾကာရိုးမ်ားအား
ျပင္ကိုျပင္ရမည္၊ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ (Blanket Amnesty) ေပးထားသည့္ ပုဒ္မ ၄၄၅ အား ဖ်က္ကို
ဖ်က္ပစ္ရမည္ဟူေသာ စကားလံုးကိုပင္ မသံုးရဲေတာ့။ တပ္မေတာ္ေန႔အခမ္းအနား သြားတက္ျပီး
“ငါတို ့ တပ္မေတာ္ဟာ ဘယ္တံုးကမွ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ စစ္ရာဇ၀တ္မႈေတြ
က်ဴးလြန္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” ဟူ၍ ေၾကြးေၾကာ္ေျပာဆိုေနသည့္ မိန္႔ခြန္းကို ဘုရားေဟာ အမွန္တရား
သဖြယ္ မွတ္ယူကာ ကုတ္ကုတ္ကေလး နားေထာင္ခံယူျခင္းျဖင့္သာ ဇာတ္လမ္းဆံုးသြားသည္။
အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ ေရးသည္ အနွစ္သာရအရ ေ၀လာေ၀းပါသည္။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ဟူသည္မွာ အဘယ္နည္း။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရနွင့္ အေတြးအေခၚအား ဒီမိုကေရစီစနစ္
တည္ေဆာက္က်င့္သံုးသည့္ အဆင့္ေရာက္သြားျပီးၾကသည့္ နိုင္ငံမ်ားတြင္ မသံုးၾကေတာ့ပါ။
သံုးစရာမလို ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ျပႆနာျဖစ္လာလွ်င္
ေျဖရွင္းနိုင္သည့္ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေဆာက္အအံုမ်ား
တည္ရွိေနျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ယင္းကို အာဏာရွင္ စနစ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ
ဒီမိုကေရစီသို႔ ေျပာင္းလဲရန္ ၾကိဳးပမ္းေနေသာ နိုင္ငံမ်ားတြင္ က်င့္သံုး ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကမာၻတြင္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွစ၍ ယေန႔အခ်ိန္အထိ အာဏာရွင္စနစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ
ဒီမိုကေရစီသို ့ ေျပာင္းလဲသြားၾကေသာ နိုင္ငံေပါင္း ၄၀ နီးပါး ရွိခဲ့ျပီ။ ယင္းနုိင္ငံမ်ားအနက္
အေျမာက္အမ်ားတြင္ အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ျဖစ္ပြားက်ဴးလြန္ခဲ့သည့္
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈၾကီးမ်ားအား မည္သို႔ အေရးယူကိုင္တြယ္သင့္သည္ဟူ၍
စဥ္းစားၾကရာ၌ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအား အယူအဆတရပ္ အေနျဖင့္ အဓိက
ကိုင္စြဲလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အာဏာရွင္မ်ား အုပ္စိုးလ်က္ရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအျဖစ္သို႔
တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာ လ်က္ရွိေနေၾကာင္း မ်က္ေမွာက္ ကမာၻ႔သမိုင္းက သက္ေသျပေနသည္။
ယင္းသို႔ ေျပာင္းလဲရာတြင္လည္း နည္းမ်ိဳးစံုေသာ လူထုတိုက္ပြဲမ်ား၊ ဖိအားမ်ား၊
အျခားျပည္တြင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနမ်ား၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးျပႆနာကို
မေျဖရွင္းနိုင္မႈမ်ားက အာဏာရွင္ မ်ားအေနျဖင့္ အေျပာင္းအလဲမလုပ္လွ်င္
မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အေနအထားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။
လက္တင္အေမရိက နုိင္ငံ ၂၀ ေက်ာ္တြင္ အာဏာသိမ္း၍ တက္လာခဲ့ၾကေသာ စစ္အစိုးရမ်ားက
အစပိုင္း တြင္ လူထုနုိင္ငံေရးသမားမ်ားကို အပုပ္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ နိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္
စည္းလံုးညီညြတ္မႈ မရွိၾက၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ
ျငင္းခံုေနၾကျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကသည္၊ ၄င္းတို႔ တပ္မေတာ္သည္
တေသြးတသံတမိန္႔ျဖင့္ စည္းလံုးေတာင့္တင္းစြာ လည္ပတ္ေသာအဖြဲ ့အစည္းျဖစ္သည္၊
တိုင္းျပည္အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္၊ တိုင္းျပည္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးကို
အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ဆိုလွ်င္ ဆယ္စုနွစ္ တခုအတြင္းမွာပင္ တိုးတက္ေအာင္
လုပ္ေဆာင္နိုင္မည္ ျဖစ္သည္ ... စသည္တို႔ကို အေၾကာင္းျပကာ အာဏာရယူခဲ့ၾကသည္။
လက္ေတြ႔တြင္မူ ၄င္းတို႔ထင္ သလို ျဖစ္မလာဘဲ တဘက္တြင္
လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈၾကီးမ်ားအား က်ဴးလြန္ၾက၊ အျခား တဘက္တြင္ တုိင္းျပည္ကို
ဆင္းရဲတြင္းနက္သည့္ ဘ၀သို ့ တြန္းခ်ခဲ့ၾကသည္။
အာဏာရွင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္၌ တိုင္းျပည္မွာ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကကာ လူေတြ ဘက္ေပါင္းစံုမွ
အတိ ဒုကၡေရာက္ေနခဲ့ၾကသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ၎ကို အျမန္ဆံုး အဆံုးသတ္၍
အသစ္ျပန္စခ်င္ၾက သည္။ ဤတြင္ ၄င္းတို႔ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသည့္
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈၾကီးမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သည့္
နည္းလမ္းမ်ားနွင့္ အေျဖရွာထြက္ေပါက္ေပးကာ အာဏာရွင္မ်ားအား နိုင္ငံေရးအာဏာမွ
ထြက္ခြာသြားေစလိုသည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အင္အားစုမ်ားက “အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး”
ဟူသည့္ နိုင္ငံေရးေ၀ါဟာရနွင့္ အယူအဆကို ကိုင္စြဲခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” အတြက္ တရား၀င္ လုပ္ေဆာင္မႈမွာ အဘယ္နည္း။
တပ္မေတာ္နွင့္ ေျပလည္ေရးကို မစဥ္းစားရဟု ကန္႔ကြက္ေနျခင္းမဟုတ္။
(၁) စဥ္းစားပံု၊ စဥ္းစားနည္း၊ ခ်ဥ္းကပ္ပံု ခ်ဥ္းကပ္နည္း မျပည့္စံုျခင္းကို
ဆိုလိုသည္။ “အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္
နိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားအားလံုး၊ တိုင္းျပည္ အေဆာက္အအံုမ်ားအားလံုး အက်ဳံး၀င္ေအာင္
စဥ္းစားရန္ လိုပါမည္။
(၂) အထူးျပဳအာရံုထားရမည့္ နယ္ပယ္ ေရေရရာရာ မရွိျခင္းကို ရည္ညႊန္းသည္။
တပ္မေတာ္က နိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ရယူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ ကာလအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ျပီးသမွ်
လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈၾကီးမ်ားအေပၚ မည္သို႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသင့္ေၾကာင္း
အဓိကအားျဖင့္ နည္းလမ္းရွာျခင္း မ်ိဳး ျဖစ္ရပါမည္။ ထို႔အျပင္ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ား
ရယူနိုင္ရန္ အေျဖရွာျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ရပါမည္။
(၃) ကာလအကန္႔အသတ္ တိက်မႈ မရွိျခင္းကို ေထာက္ျပသည္။ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”
အေျခခံမွ စဥ္းစားသည့္ ကာလအား ၁၉၆၂ ခုနွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းခဲ့သည့္ ေန႔မွေန၍
မ်က္ေမွာက္ကာလ (တရား၀င္သတ္မွတ္သည့္ ေန ့တေန ့ေန ့) အထိ ျဖစ္ရပါမည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ
မူ တရား၀င္ သတ္မွတ္ စတင္ျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ေတာင္အာဖရိက တြင္ ၁၉၆၀
ခုနွစ္ မတ္လ (၁) ရက္ေန ့မွ ၁၉၉၃ ခုနွစ္ ဒီဇဘၤာလ (၆) ရက္ေန႔အထိ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” အတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ဟု ပုဂၢိဳလ္တဦး သို႔မဟုတ္
လူတစု သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ဆိုပါလွ်င္ ယင္းကိုု တန္ဖိုးထားရပါမည္။ သို႔ရာတြင္
လူ႔အခြင့္အေရး အေျခခံ၌ တတိုင္းျပည္လံုး လႊမ္းျခံဳေစျပီး တိက်ေသာ ကာလအကန္႔အသတ္ကို
သတ္မွတ္၊ ရွင္းလင္း ေသာ လုပ္ငန္းစဥ္နွင့္အတူ လက္ရွိအာဏာယူထားေသာ အစိုးရက
ေၾကညာလုပ္ေဆာင္မႈ မျပဳသမွ် တရား၀င္ စတင္လုပ္ေဆာင္ေနျပီဟု မဆိုနိုင္ပါ။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” သည္ မစေသးပါ။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” အေျခခံမွ တပ္မေတာ္ကို မည္သို
့ခ်ဥ္းကပ္မည္နည္း။
တပ္မေတာ္နွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သို ့ကိုင္တြယ္သင့္ေၾကာင္းကိုမူူ မျဖစ္မေန
စဥ္းစားရပါမည္။ ၁၉၆၂ ခုနွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနွင့္ ေဖါက္ျပန္သည့္
တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားေအာက္၌ တပ္မေတာ္ တရပ္လံုးကို အသံုးခ်ခံခဲ့ရ၊
အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ တျပည္လံုး ဆင္းရဲတြင္းနက္၊ အတိဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ နွစ္ေပါင္း
၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္။ “ဖက္ဒရယ္မူကို ခြဲထြက္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈအျဖစ္
လက္ညွိဳးထိုးကာ ျပည္ေထာင္စုမျပိဳကြဲေရးအတြက္ တိုင္းျပည္အာဏာသိမ္းလိုက္ ရသည္၊
တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ခါနီး လက္တကမ္းအလိုတြင္ ကယ္တင္လိုက္ရသည္” ဟူ၍
အေၾကာင္းျပခဲ့သည္။ ယင္းမွာ နိုင္ငံေရးအရ ၾကီးမားလွစြာေသာ အမွားကို
က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ သူရဦးေရႊမန္း အပါအ၀င္ လက္ရွိ
အာဏာပိုင္မ်ားက သြယ္၀ိုက္၀န္ခံလာၾကရျပီ။ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆိုေနသည့္
ဖက္ဒရယ္ဟူသည္မွာ ရသင့္ရထိုက္ေသာ နိုင္ငံေရးအခြင့္ အေရးျဖစ္ေၾကာင္း ယေန႔အခ်ိန္တြင္
၄င္းတို႔ကိုယ္တိုင္ ေျပာဆိုလာေနၾကေသာေၾကာင့္ပင္။
ယင္းအတြက္ တာ၀န္ရွိမႈကို ရွာေဖြရပါမည္။ ျပည္ဖံုးကား ခ်ထား၍မရပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
မမွန္ကန္သည့္ အာဏာသိမ္းမႈအေၾကာင္းျပခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ၁၉၆၂ ခုနွစ္မွစ၍
(ဆဲဗင္းဇူလိုင္မွ စကာ) အျပစ္မဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားနွင့္
အျခားတိုင္းရင္းသားလူထုမ်ားအေပၚ ရက္စက္စြာ ဖိနွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့၊
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈၾကီးမ်ား ဆက္တိုက္က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေရွ႕
ေတာင္အာရွ၏ အခ်မ္းသာဆံုး နိုင္ငံစာရင္း၀င္အျဖစ္မွ
ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုးနိုင္ငံမ်ားစာရင္း၀င္ ဘ၀သို ့ က်ေရာက္သြားေအာင္ ေခ်ာက္ထဲသို
့တြန္းခ်ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္၏ တာ၀န္ရွိမႈသည္
အဘယ္နည္း။
ဤသည္တို႔ကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္၊ သံုးသပ္အေျဖရွာ၊ အေရးယူတန္တာယူ၊ ခြင့္လႊတ္တန္တာ
ခြင့္လႊတ္၊ ခံခဲ့ရသူမ်ားအား ကုစားမႈျပဳစရာရွိတာျပဳ၊ ေနာင္ဤကဲ့သို ့အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး
မၾကံဳေတြ ့ နိုင္ေစ ေရးအတြက္ တိုင္းျပည္အေဆာက္အအံုမ်ား၊ တပ္မေတာ္ အပါအ၀င္
တိုင္းျပည္လံုျခံဳေရးအဖြဲ ့အစည္း မ်ားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ဖြဲ႔စည္း အစရွိ သည္တို႔ကို
လုပ္ဆာင္ရပါမည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လူ႔အဖြဲ ့အစည္း အေဟာင္းေအာက္တြင္
ျဖစ္ပြားတည္ရွိခဲ့သည့္ အမုန္းမ်ား၊ သံသယမ်ား၊ အာဃာတမ်ားကို
သင္ပုန္း ေခ်လိုက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာျခင္းျဖင့္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”
လုပ္ငန္းစဥ္ကို တရား၀င္ အဆံုးသတ္ရပါမည္။
သို ့မွသာ စစ္မွန္သည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးသို ့ဦးတည္သည့္လမ္းေၾကာင္း
ျဖစ္ပါမည္။ ယင္းသို ့မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့သမွ် အ၀၀ကို ေမ့ေပ်ာက္ထား၊
ျပည္ဖံုးကားခ်ထားျပီး ၄င္းတို႔နွင့္ တြဲက ေနရံုမွ်နွင့္
အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ရနိုင္ဖြယ္မရွိပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္သည္ အာဏာမက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္တစု ေၾကာင့္
၁၉၆၂ ခုနွစ္မွစ၍ အနွစ္သာရအားျဖင့္ ေျပာင္းသြားခဲ့ျပီ။ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္လိုသည့္
ေစတနာရိုးျဖင့္ လုပ္ေဆာင္လိုသည့္ တပ္မႈးတပ္သားမ်ားလည္း တပ္မေတာ္အတြင္းတြင္
ရွိပါမည္။ သို႔ရာတြင္ တပ္မေတာ္မွာမူ ေရာဂါ စြဲကပ္ေနျပီဟု ျမင္ရန္လိုသည္။
နိုင္ငံေရးအာဏာကို တပ္မက္ျခင္း တည္းဟူေသာ ေရာဂါျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ကင္ဆာသဖြယ္
အျမစ္တြယ္ေနသည္။ ယင္းေရာဂါကို မကုစားနိုင္သမွ် “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”
အတြက္ အက်ိဳးမရွိသလို တပ္မေတာ္ အတြက္ လည္း မေကာင္းပါ။ အျခားသူမ်ားကုစားသည္ကို
မေစာင့္ဘဲ လက္ရွိ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ္တိုင္က ကုစားရန္လိုသည္။
ဓာတ္မီးကင္၍ ရလွ်င္ရ၊ မရလွ်င္ ကင္ဆာျဖစ္ပြားေနေသာ အသားကို လွီးထုတ္ပစ္ရံုသာ
ရွိေတာ့သည္။ ကင္ဆာကို ေပ့ါေပါ့မမွတ္သင့္ပါ။ ထိေရာက္စြာ မကုစားလွ်င္
ေရာဂါဆိုးၾကီးမွာ တပ္မေတာ္တခုလံုးကို ပ်ံ ့နွံ႔ကာ ထိခိုက္ပ်က္စီးသြားနိုင္သည္။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” လုပ္ငန္းစဥ္၏ အစိပ္အပိုင္းတရပ္အေနျဖင့္ အတိတ္က
ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပည္လည္ေဖၚထုတ္၊ သံုးသပ္၊ အေျဖရွာျခင္းသည္ တပ္မေတာ္တြင္
စြဲကပ္ေနေသာ ကင္ဆာအား ကုစားရာ၌ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစမည္ဟု
လက္ရွိစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္ လက္ခံရန္ လိုပါမည္။
ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ကို ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကေန
ခ်ဥ္းကပ္ေနသလဲ။
မၾကာေသးမီ ရက္ပိုင္းကပင္ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွေန၍
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး” အစီအစဥ္တခုကို ထုတ္လႊင့္သြားခဲ့သည္။
စစ္အာဏာရွင္မ်ားလက္ထက္က နာက်င္ ခံစားခဲ့ရမႈမ်ားနွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ ခြင့္လႊတ္သင့္
မသင့္၊ ေမ့ေပ်ာက္၍ ရမရ ဟူေသာေခါင္းစဥ္နွင့္ ေဆြးေႏြး ခန္းျဖစ္သည္။ ယင္းတြင္
ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ဥကၠဌ ကိုေက်ာ္ကိုကိုက
မတရားဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနွာင္မႈ၊ ညွင္းပမ္းနွိပ္စက္မႈမ်ား ရွိခဲ့သျဖင့္ ဤျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားအေနျဖင့္
ထိုက္တန္သည့္ အျပစ္ေပးမႈ ရရွိခံစားသင့္သည္၊ ယင္းျပစ္မႈက်ဴးလြန္မႈမ်ားအား
ခြင့္လႊတ္ေမ့ေပ်ာက္ရန္ မည္သိုမွ် မလြယ္ကူေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။
ခြင့္လႊတ္ေမ့ေပ်ာက္၍ မရနိုင္လွ်င္ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ရနိုင္ပါမည္လား
ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ၄င္းက ျပစ္မႈမ်ားနွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ က်ဴးလြန္ သူမ်ားကိုု
တရားစြဲဆိုအေရးယူရေၾကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ျပန္လည္ စစ္ေဆး သံုးသပ္ တစံုတရာ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ျခင္း
ရွိရေၾကာင္း၊ တရားမွ်တေရး ေဆာင္ရြက္မႈမပါဘဲ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး
မျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း ေျဖဆိုခဲ့သည္။
အလားတူပင္ ရန္ကုန္နိုင္ငံေရး သိပၸံေက်ာင္းတည္ေထာင္သူတဦးျဖစ္သည့္ မဇင္မာေအာင္ကလည္း
ေမ့လို႔မရနိုင္ေၾကာင္း၊ ေမ့လို႔ရရင္ သမိုင္းဆိုတာလဲ ရွိမွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေမ့ဘို
့လဲမသင့္ေၾကာင္း၊ ေမ့သင့္တယ္လို ့ ေျပာရင္လည္း ဒါဟာ အစစ္အမွန္မဟုတ္နိုင္ေၾကာင္း၊
အမွန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအား ျပန္မေျပာနိုင္လွ်င္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္
တရားခံစာရင္းထဲမွာ ပါသြားနိုင္ ေၾကာင္း၊ အျပစ္က်ဴးလြန္ခဲ့သူမ်ားက
က်ဴးလြန္ခဲ့မိပါျပီ၊ မွားခဲ့မိပါျပီဟု ေျပာမွသာ ခြင့္လႊတ္မလား မလႊတ္ဘူးလား
စဥ္းစားၾကရမည့္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။
ကိုေက်ာ္ကိုကိုနွင့္ မဇင္မာေအာင္တို႔၏ ေျပာဆိုမႈမ်ားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ
မ်ားစြာအားတက္ ဂုဏ္ယူမိသည္။ လူ႔အဖြဲ ့အစည္း တရားမွ်တမႈ ရရွိေစရန္ ခုိင္မာသည့္
ရပ္တည္ခ်က္အေပၚအေျခခံကာ ရွင္းရွင္းစဥ္းစားနုိင္စြမ္းရွိေသာ
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွိေနၾကေသးေၾကာင္း သိလိုက္ ရ၍ ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးလွေဆြကို ဒီဗြီဘီက ေမးျမန္းေသာအခါ ၄င္းက “
ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ သာမက ၁၉၆၂ ဆဲဗင္းဇူလိုင္၊ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၆ အေရးအခင္း စသျဖင့္ ဒါေတြကို
ေမ့ေပ်ာက္ဘို ့ မသင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါၾကီးကို ျပန္ျပန္အစေဖၚေနမယ္ဆိုရင္
အသြင္ကူးေျပာင္းေရးနဲ ့အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးမွာ ေနွာင့္ေနွးမယ္။
နိုင္ငံၾကီးသား ပီသဘို ့လိုေနျပီ။ ေတာ္လွန္ေရးေန ့ ေရာက္တိုင္း ဖက္ဆစ္ေတြဟာ တို
့နိုင္ငံကိုု အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္လို ့ဘဲ ေျပာတယ္။ လက္သဲခြန္ခြာ ေရေႏြးပူေလာင္းခဲ့တဲ့
ဂ်ပန္ေတြကို မုန္းတယ္ ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္ မွ သင္ပုန္းေခ်လို ့ရတယ္။
ဗီယက္နမ္မွာ အေမရိကန္က ဗံုးၾကဲခဲ့ေပမယ့္ ဒီကေန ့ဗီယက္နမ္နဲ ့ အေမရိကန္ ေပါင္းတာဘဲ။
ဟီရိုရွီးမားနဲ ့နာဂါစကီကို ဗံုးၾကဲခဲ့ေပမယ့္ ဒီကေန ့ဂ်ပန္နဲ ့အေမရိကန္
ေပါင္းတာဘဲ” ဟု ေျပာခဲ့သည္။
အသြင္ကူးေျပာင္းေရးနဲ ့အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ရည္ညႊန္းျပီး
ဦးလွေဆြေပးသည့္ ဥပမာမ်ားမွာ တက္တက္စင္ လြဲေနပါသည္။ ၄င္းေ၀ါဟာရမ်ား၊
အေတြးအေခၚမ်ားနွင့္ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားမွာ သက္ဆိုင္ရာ နိုင္ငံတခုအတြင္း၌
၄င္းနိုင္ငံ၏ အစိုးရမ်ားက နိုင္ငံသားမ်ားအေပၚ က်ဴးလြန္ ခဲ့ေသာ ျပစ္မႈၾကီးမ်ားနွင့္
စပ္လွ်ဥ္း၍သာ အဓိကထား စဥ္းစားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ နိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးနွင့္ မဆိုင္ပါ။
နိုင္ငံတနိုင္ငံ၏ စစ္တပ္မ်ားက အျခားနိုင္ငံတနိုင္ငံ၏ နိုင္ငံသားမ်ားအေပၚ
က်ဴးလြန္မႈမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးနဲ ့အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး
ဟူသည့္ အေျခခံမွေန၍ စဥ္းစား ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးကို ကမာၻ႔သမိုင္းတြင္ မေတြ ့နိုင္ပါ။
ယင္းသို ့ က်ဴးလြန္မႈ မ်ားအေပၚ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီးအျပီးတြင္ ဖြဲ
့စည္းခဲ့ေသာ တိုက်ိဳနွင့္ န်ဴရင္းဘတ္ စစ္ခံုရံုးမ်ားကိုသာ ေတြ ့နိုင္ပါသည္။
ကိုေက်ာ္ကိုကိုကလည္း ဦးလွေဆြအား ေအာက္ပါအတိုင္း ထိထိမိမိ တုန္႔ျပန္သြားခဲ့သည္။
လူငယ္ေလးပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း စဥ္းစားသံုးသပ္နိုင္စြမ္း ေသးသူမဟုတ္ပါ။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔က လူမ်ိဳးကို မမုန္းတီးဘူး။ ၀ါဒကို မၾကိဳက္တာျဖစ္တယ္။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို မ်ိဳးခ်စ္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားေတြက ျမန္မာ့ေျမကေန
ေမာင္းထုတ္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္၊ ဂ်ပန္က ဖက္ဆစ္ စနစ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ျပီးမွ ဂ်ပန္နဲ
့ျပန္လည္ဆက္ဆံတာျဖစ္တယ္။ ဗီယက္နမ္က အေမရိကန္ကို တြန္းလွန္ေအာင္ပြဲရျပီးေတာ့မွ
အေမရိကန္နဲ ့ ျပန္လည္ဆက္ဆံတာျဖစ္တယ္။ အတိတ္ကို မွန္ကန္တဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို
့လိုလိမ့္မယ္။”
ဤ ဒီဗြီဘီရုပ္သံေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ဦးလွေဆြကို တစံုတရာ အသိအမွတ္ျပဳရမလို ျဖစ္ေနသည္။
စစ္အာဏာရွင္ စနစ္နွင့္ အနည္းနဲ အမ်ား ပတ္သက္ခဲ့သူမ်ားအားလံုးက
ျဖစ္ပြားက်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈၾကီးမ်ားနွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျပည္ဖံုးကားခ်ကာ
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ “မေမ့ေပ်ာက္သင့္ဘူး။ ျမိဳ ့ တိုင္းမွာ
ကဗ်ည္းေက်ာက္စာတိုင္ေတြေတာ့ ရွိသင့္တယ္။” ဟူေသာ စကားလံုးကို ၀န္ခံေျပာၾကားသူမွာ
၄င္းတဦးတည္းသာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ပင္။
မၾကာလွသည့္ တေန ့ေန ့တြင္ေတာ့ ၾကီးမားလွေသာ လူထုနွင့္ နုိင္ငံတကာတို႔၏
ဖိအားေအာက္တြင္ မေမ့ေပ်ာက္ရံုသာမက ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အေရးယူေဆာင္ရြက္သည့္
လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေပၚလာ ျပီး စစ္မွန္သည့္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” သည္
အမွန္တကယ္ အသက္၀င္လာလိမ့္မည္ဟု စာေရးသူ ယံုၾကည္သည္။ ယေန ့အခ်ိန္အထိမူ ဘာတခုမွကို
မစရေသး၊ မည္သို ့ေဖၚေဆာင္သင့္ ေၾကာင္း ျငင္းခံုေဆြးေႏြးမႈမွာပင္ လူထုအၾကား၌
အားမေကာင္းေသး၊ အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ားနွင့္ နိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကမူ
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ဟူေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ျဖစ္ျပီးခဲ့သမွ် မ်ားအား
ျပည္ဖံုးကားခ်ထား၊ ေမ့ထားဆဲ ရွိေနေသးသည္။ အမွန္တရားေပၚေအာင္ ျပန္လည္ေဖၚထုတ္ သည့္
အစီအစဥ္ပင္ ဘာတခုမွ် ေဆာင္ရြက္ျခင္းမရွိေသး။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရြာစစ္က
ယေန႔တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး လိုအပ္ေသာအရာမွာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးနွင့္
ျငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္သည္ဟု ျမြက္ဟလာျခင္းျဖစ္သည္။”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္ ရည္ညႊန္းသည့္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” သည္ အဘယ္အရာနည္း။
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” မွာ အေရးၾကီးေၾကာင္း မည္သူမွ် မျငင္းပါ။ သို
့ရာတြင္ “အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ကို ဦးတည္ေသာလုပ္ငန္း ဘာတခုမွ
မစတင္ရေသးျခင္းမွာ ျပႆနာ ျဖစ္ေနသည္။ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ကို တတြတ္တြတ္
ရြတ္ဆိုလ်က္ ျဖစ္ျပီးခဲ့ သမွ်မ်ားအား ျပည္ဖံုးကားခ်ထား၊ ေမ့ထားျခင္းမွာ
ပို၍ၾကီးမားေသာ ျပႆနာျဖစ္ေနသည္။ ဘာတခုမွ စတင္လုပ္ေဆာင္မႈ မျပဳေသးသည့္
“အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး” ဟူသည့္အရာကို လက္ညွိဳး ထိုးကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္က
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ ေရးဆြဲေရးအား ေစာလြန္းေနသည္ဟု
ေျပာျခင္းမွာ သဘာ၀မက်ပါ။ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား အားလံုး ျပိဳင္တူ တြန္းလွ်င္
ေရြ႕ေတာ့မည့္ အေနအထားေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာ စစ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္
ေနာက္ျပန္ဆြဲ သည့္သေဘာ သက္ေရာက္ေစသည့္ စကားလံုးကို သံုးပါသနည္း။
လူ ့အခြင့္အေရးအေပၚတြင္ အေျခခံသည့္ စစ္မွန္သည့္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”
လမ္းေၾကာင္း ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္ အပါအ၀င္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ား
ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္သည္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္အာဏာ သိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာစစ္တပ္က
ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားအား မုဒိန္းက်င့္ခဲ့သည့္ မႈခင္းမ်ားကို စုေဆာင္းကာ
ထုတ္ျပန္ခဲ့သည့္ “မုဒိန္းက်င့္ခြင့္လိုင္စင္” စာအုပ္မွာ ကမာၻသို ့ေပါက္သြား ခဲ့သည္။
ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း အထူးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားေဒသမ်ား၌ စစ္အာဏာရွင္မ်ား က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္
လူသား ျဖစ္မႈကို ဆန္ ့က်င္သည့္ျပစ္မႈ၊ စစ္ရာဇ၀တ္မႈတို ့နွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍
နိုင္ငံတကာက အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ရန္ လႈပ္ရွားမႈ အားေကာင္းလာသည့္အခ်ိန္တြင္ ရွမ္းျပည္
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေကာင္စီ ဥကၠဌ အေနျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္ ကိုယ္တိုင္
ေထာက္ခံလက္မွတ္ေရးထိုးထားခဲ့သည့္ စာအား ကုလ သမဂၢသို ့ ၂၀၁၀ ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လအတြင္းက
ေပးပို႔ခဲ့သည္ကို ျပန္လည္သတိရသင့္သည္။ လူ႔အခြင့္ အေရး နွင့္
ဥပေဒစိုးမိုးေရး အေျခခံမွ ေန၍ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ခ်ဥ္းကပ္ နိုင္ရန္မွာ
၂၀၀၈ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒေအာက္တြင္ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ပုဒ္မ ၄၄၅ အရ စစ္ေခါင္းေဆာင္ မ်ား
ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးထားျပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
စစ္မွန္သည့္ “အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး” ကို လိုခ်င္သည္ဟုဆိုလွ်င္
ေဖၚေဆာင္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ဖက္ဒရယ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသစ္တြင္
ထည့္သြင္းျပဌာန္းရပါမည္။
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ကို မည္သို ့ခ်ဥ္းကပ္မည္နည္း။
၂၀၀၈ ခုနွစ္ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေအာက္တြင္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် စစ္မွန္သည့္
ျငိမ္းခ်မ္းေရး မရနိုင္ပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ၅ ခ်က္မွ်သာ ေထာက္ျပပါမည္။
- ပထမအခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္နယ္ မဟုတ္ဘဲ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားမႈမွာ တန္းတူေရးအေျခခံကို
မေဖၚေဆာင္ပါ။
- ဒုတိယအခ်က္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ ဖြဲ ့စည္းမႈနွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုင္ရာ
ဥပေဒမ်ားအရ စစ္အာဏာရွင္စနစ္နွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားသာ
ျပည္နယ္မ်ား၌ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခြင့္ရေစမည့္ အေနအထားကို စီစဥ္တက် ဖန္တီးထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
- တတိယအခ်က္မွာ သဘာ၀သယံဇာတ အရင္းအျမစ္မ်ား ခြဲေ၀မႈမမွ်တရံုသာမက ဘ႑ာေရး ေကာ္မရွင္
ဖြဲ႔စည္းမႈအရ ဗဟိုအစိုးရက ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရေန၊ ၂၀၁၁ ခုနွစ္ အထူးရန္ပံုေငြ
ဥပေဒအရ တိုင္းျပည္ဘ႑ာကို စစ္တပ္က ထင္သလို သံုးခြင့္ရေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
- စတုတၳအခ်က္မွာ တရားရံုးမ်ား ဖြဲ႔စည္းတည္ရွိမႈ အေနအထားအရ ျပႆနာၾကီးမ်ားအား
ေနာက္ဆံု ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းနိုင္ေရးအတြက္ ျပည္နယ္မ်ားအားလံုးက
ယံုၾကည္အားကိုးနိုင္ေလာက္သည့္ တရား စီရင္ေရးစနစ္ကို တည္ေဆာက္မထားျခင္းျဖစ္သည္။
- ပဥၥမနွင့္ အေရးအၾကီးဆံုးအခ်က္မွာ လူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒကို က်င့္သံုးထားသည့္ တလက္ကိုင္
တပ္မေတာ္ တရပ္တည္းသာ တည္ရွိေစမည္ျဖစ္ျပီး ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းရန္
လံုး၀မျဖစ္နိုင္ျခင္းပင္။
ဤအေျခအေနမ်ားေအာက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာစစ္သည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို မည္သို
့ရွာေဖြပါမည္နည္း။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို လက္မွတ္ထိုးထားပါလ်က္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္
တိုက္ပြဲမ်ား ဆက္ျဖစ္ေနခဲ့ သည္ကိုလည္း လက္ေတြ ့သံုးသပ္နုိင္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရရန္
အေျခခံမွာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ ့ စည္းပံုဥပေဒသစ္တရပ္ကို ေရးဆြဲအတည္ျပဳ
က်င့္သံုးျခင္းမွတပါး အျခားမရွိပါ။
ဖက္ဒရယ္နွင့္ ရွစ္ေလးလံုး အေတြ႔အၾကံဳ
စာေရးသူသည္ ရွမ္း မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတဦးသာျဖစ္သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္
ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕တြင္ နွစ္တခ်ိဳ ့အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့စဥ္အတြင္း
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုျဖစ္ပြားခဲ့ရာ ဗဟိုသပိတ္ေကာ္မတီ တြင္
တြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးမွာ
စာေရးသူနွင့္ အတူ က်ဴရွင္ျပဘက္ က်ဴရွင္ဆရာ ဦးျမတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဥကၠဌမွာ စပ္စံထြန္း
ေဆးရံုးအုပ္ၾကီး ေဒါက္တာတင္၀င္း ျဖစ္သည္။ ဗဟိုသပိတ္ေကာ္မတီ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္၌
ေက်ာင္းသားအဖြဲ ့အစည္းမ်ားအားလံုး အပါအ၀င္ အဖြဲ ့အစည္းေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိခဲ့သည္။
တရားေဟာစင္ျမင့္မွာ ဗဟိုသပိတ္ေကာ္မတီ၏ လက္၀ယ္သို ့ေရာက္ရွိလာျပီး ျပည္နယ္ေဘာလံုး ကြင္းၾကီးအတြင္း၌
ပရိသတ္တသိန္းေက်ာ္ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ တရားပြဲေပါင္း ၁၂ ပြဲခန္ ့က်င္းပ နိုင္ခဲ့သည္။
ပထမဆံုး တရားပြဲတြင္ ေဒါက္တာတင္၀င္းနွင့္ စာေရးသူ နွစ္ဦးတည္း ေဟာခြင့္ရခဲ့သည္။
တရားေဟာပြဲမ်ား အရွိန္ရလာေသာအခါ သမိုင္း၀င္ ရွမ္းျပည္နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လူၾကီးမ်ားကိုပါ
ဖိတ္ၾကားျပီး ပါ၀င္ေဟာၾကားနိုင္ရန္ ဗဟိုသပိတ္ေကာ္မတီအေနျဖင့္ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။
မွတ္မိသမွ်မွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သူ ဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးခြန္ထီးတို
့နွစ္ဦးတို႔အျပင္ ဦးထြန္းေဖ၊ ဦးညြန့္ေမာင္၊ ရပလ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးေရႊအံုးတို
့ျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ တရက္တြင္ ေနာက္ေန ့က်င္းပမည့္ တရားပြဲအတြက္ မည္သည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက
မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ေဟာၾကားၾကရန္ ဦးခြန္ထီးအိမ္တြင္ စုေ၀းတိုင္ပင္ၾကသည္။
အထက္ပါ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားအျပင္ ဗဟိုသပိတ္ေကာ္မတီမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား
တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤတြင္ ဦးေရႊအံုးက ဖက္ဒရယ္အေၾကာင္းကို သူ ေဟာမည္ဟု အဆိုျပဳသည္။
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား၌ ဖက္ဒရယ္ဆရာၾကီးအျဖစ္ နံမည္ၾကီးလွသူ
ဦးထြန္းျမင့္က ကန္ ့ကြက္သည္။ ဤပြဲမွာ ဒီမိုကေရစီေရးကို ဦးတည္လႈပ္ရွား ေနေသာပြဲျဖစ္သျဖင့္
ဖက္ဒရယ္ကို မေဟာသင့္ေသးေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ေစာေနေၾကာင္း အေၾကာင္း ျပသည္။
လူၾကီးအခ်င္းခ်င္း ျငင္းခံုေဆြးေႏြးေနၾကသျဖင့္ စာေရးသူတို ့လူလတ္၊ လူငယ္မ်ားက
ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဦးေရႊအံုးက ဦးထြန္းျမင့္ ေျဖာင့္ဖ်ေျပာဆိုသည္ကို
လက္မခံ ျငင္းခံုသည္။ ဖက္ဒရယ္ကိုမွ ေဟာခြင့္မရလွ်င္ သူမေဟာေတာ့ဟု ဆိုကာ
စိတ္ေကာက္သလို ျပဳရင္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ထိုင္ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္
ဦးခြန္ထီးက ကဲဗ်ာ သူ သည္ေလာက္ေဟာခ်င္လဲ ေဟာပါေစ။ ပရိသတ္ နားလည္တန္သေလာက္လဲ
နားလည္သြားတာေပါ ့ဟု ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖေတာ့မွ ဦးေရႊအံုးမ်က္နွာ ၾကည္လင္လာသည္။
ေနာက္တေန ့တကယ္တန္းေဟာသည့္အခ်ိန္ ဦးေရႊအံုးအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ ဖက္ဒရယ္ကို စတင္ေဟာ၍
နွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္ခန္ ့အၾကာမွာပင္ ပရိသတ္အတြင္းမွ စီစီညံညံ အသံမ်ား ထြက္လာ သည္။
“လာျပန္ျပီ လားကြ ခြဲထြက္ေရး” “အခုက ခြဲထြက္ေရး လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။”
“ဒီမိုကေရစီေရးကို ေတာင္းဆိုေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖက္ဒရယ္ကို ေတာင္းေနရင္ ရႈတ္ကုန္မယ္”
ဟု ေရရြတ္လ်က္ ပရိသတ္အေျမာက္အမ်ား ကြင္းထဲမွ ထျပန္သြားၾကသည္မွာ စာေရးသူ၏ ကိုယ္ေတြ
့ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို ့ျဖစ္ခဲ့သနည္း။ ဖက္ဒရယ္မွာ ခြဲထြက္ေရးျဖစ္ေၾကာင္း
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္း ဦးေဆာင္သည့္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားက ေတာက္ေလွ်ာက္ ၀ါဒျဖန္
့ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ယခုမူ အေျခအေနသည္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနပါျပီ။ လက္ရွိအာဏာရေနသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း
သစ္မ်ား ကိုယ္တိုင္မျငင္းနုိင္ေတာ့။ မည္သည့္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစု တခုတေလကမွ်လည္း
မကန္႔ကြက္။ ျပီးခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတု ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာပင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု
ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသစ္ တရပ္ ေရးဆြဲေရးကို ထည့္သြင္းခဲ့ျခင္းအရ
လူထုမ်ားၾကီးကိုယ္တိုင္ လက္ခံလာျပီဟု ရႈျမင္နိုင္သည္။ ၁၉၆၂ ခုနွစ္မွစ၍
သံုးသပ္လွ်င္ ယေန႔ကာလမွာ နိုင္ငံေရးအရ တဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ဖက္ဒရယ္ သည္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ နိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚ တက္လာျပီျဖစ္သည္။ အာဏာပလႅင္ေပၚ
ေနာက္တဆင့္ တိုးတက္ရန္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ ့ စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ကို
အျမန္ဆံုးေရးဆြဲ အတည္ျပဳ က်င့္သံုးရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္မူ ဤလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ေနာက္က်လြန္းေနသည္ဟု ျမင္သည္။ အာဏာရွင္စနစ္
က်င့္သံုး၊ ဘံုးဘံုးလဲက်ခဲ့သည့္ ဂ်ာမနီနိုင္ငံတြင္ ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကီးအျပီး ၄
နွစ္အတြင္းမွာပင္ ဖက္ဒရယ္ဖြဲ ့စည္းပံုကို ေရးဆြဲ အတည္ျပဳက်င့္သံုးခဲ့ရာ
ယခုကမာၻ႔ထိပ္တန္းနိုင္ငံ စာရင္း၀င္ ျဖစ္ေနျပီ။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ၁၉၆၁ ၌ ဖက္ဒရယ္
ေတာင္းဆိုခ်က္ ထြက္ေပၚခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္ အတည္ျပဳ က်င့္သံုးခဲ့ပါက ယခုအခါ
စကၤာပူထက္ပင္ သာလြန္သည့္ စီးပြားေရးအေျခအေနမ်ား ခံစားခြင့္ရ ေနၾကပါမည္။
ေအာင္ထူး (ေရွ႕ေန)
ဥပေဒအေထာက္အကူျပဳကြန္ရက္တည္ေထာင္သူ
ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္ ၂၀၁၃ ခုနွစ္
(Aung Htoo
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
Subscribe to:
Posts (Atom)