US's lost moral compass in Myanmar

Asia Times

Oct 30, 2012

US's lost moral compass in Myanmar

By Tim Heinemann

Americans have fought at home and on many a distant shore with resolve in truths that they hold to be self-evident, "that all men are created equal". Under the Barack Obama administration, America appears to have abandoned this principle through its recent engagement policy with until recently military-run Myanmar.

To be sure, Myanmar matters. The country has emerged as China's main gateway to the Indian Ocean, with massive natural resource wealth at home and important international markets beyond. Myanmar has thus emerged as a key state in the US's "pivot" policy towards Asia.

The flaws in the US approach are threefold, including: (1) failing to understand the unambiguous, enduring power of ethnic.

populations; (2) failing to engage them fully as equal stakeholders in the country's future; and (3) forgetting that many have been faithful American allies going all the way back to World War II.

US national elections and uprisings in the Middle East have masked the dangerous precedents the Obama administration is quietly establishing for arguably Southeast Asia's most strategically important nation.

Most Americans have little idea what is really happening in Myanmar, nor grasp the implications of Obama's and Secretary of State Hillary Clinton's moves and initiatives, including the relaxation of economic sanctions.

This is because American policymakers have not had an open debate with full disclosure on how to best engage Myanmar. As a result, the US is now arguably making some of the same mistakes made in Iraq and Afghanistan. These have come at an incredible cost in lives lost and others tragically altered, in a staggering national debt and in a loss of US credibility after decades of high stature around the world.

The Obama administration has decided, in the face of valid protest, to embrace Myanmar's reformist government led by President Thein Sein, who served as prime minister under the previous abusive military junta. The US has effectively shifted course and given favor to a strong central government and army dominated by urban ethnic Burmans.

The US has a history of latching onto high-profile personalities and then pushing for the establishment of strong central governments and national armies around those personages. The US pushed this centralized approach to nation-building in both Iraq and Afghanistan. In doing so, it has generally failed to understand the very core nature of these multi-ethnic societies, where power has historically been diffuse and decentralized.

Ethnic minorities total up to half of Myanmar's populace, comprise seven of its 14 states with ancestral lands that dominate most of the country's borders and international trade routes, and occupy lands that account for the majority of the country's natural resources.

In spite of this, ethnics have to date been sidelined and largely left out of the US's engagement initiatives. The major pan-ethnic alliance representing 11 of the major armed ethnic groups has been virtually ignored by the Obama administration.

The US State Department asserts generally that it has "spoken" with ethnics, but conversations this writer had with ethnic alliance leaders reveals they feel they have been relegated to the sidelines of US engagement initiatives. They say it would be impolite to point fingers on the world stage about their marginalization in the process, even though they represent up to half of Myanmar's total population.

Ethnic resistance armies have thwarted the Myanmar army for decades because of a superior motivation to protect their lands and people. This gives their political leaders a credible voice of authority, one that must be engaged to achieve enduring peace and stability. Given all that has happened in Iraq and Afghanistan, where ethnic power brokers have played crucial roles, the US is taking a considerable risk in ignoring Myanmar's ethnic leaders.

Limited limelight

President Thein Sein and pro-democracy leader Aung San Suu Kyi, both ethnic Burmans, are elite personae who have dominated the limelight of Myanmar's opening. After tours to the US and Europe, they have both become darlings of the West. Yet despite laudable reform gestures and rhetoric, Thein Sein still lacks civilian control over the army's generals, both active and retired.

His army is now mercilessly attacking ethnic Kachin villages in the country's northern region, leading to new allegations of systematic rights abuses. This is primarily because Kachin ancestral lands occupy areas that China wants for hydro-power development and natural resource exploitation, including supposed rich deposits of uranium.

Nobel Peace Prize winner Suu Kyi, meanwhile, has deliberately avoided drawing attention to the Kachin situation, apparently because she feels it detracts from the big picture move to democracy from military rule.

This may, however, reflect a deep-rooted urban Burman elitist attitude toward non-Burman ethnics. Burman chauvinism against minority ethnic groups came to the fore during the recent crisis in Rakhine State, where ethnic minority Rohingya have been castigated as illegal settlers by Burman officials and activists alike.

It is an awkward point to raise given the good prospects unfolding in Myanmar. But it should be a legitimate concern for US policymakers, no matter how inconvenient it may be for those in the Obama administration who want to turn the page on past poor relations and strengthen ties for wider strategic considerations.

Historically, many of Myanmar's ethnic minorities, including the Chin, Kachin, Karen, Karenni and Shan, were America's and Great Britain's faithful allies during World War II. Their families were murdered by the thousands by the ethnic Burman majority, who had sided with the Japanese but then conveniently jumped ship at the war's end.

After the end of the war, Burmans took charge of the government as colonial Britain pulled out. Burman-led regimes have ever since tried to dominate ethnic minorities and their territories through campaigns of repression, coercion, and murder, as international human rights organizations have revealed in their investigations and reports.

At the same time, ethnic minority armies have historically provided muscle for the pro-democracy movement, keeping military-led governments bogged down in conflict. Though systematically impoverished and oppressed, they have held the line trying to protect their families, villages, ancestral lands and cultures in the face of a scorched earth campaign by the Myanmar military. (In Myanmar's new "democracy", the military is given gratis 25% of the seats in parliament.)

"Live Free or Die" is the motto at the entrance to one ethnic resistance force encampment in the remote jungle mountains of eastern Myanmar, words that resonate deeply in the US. They are words that Myanmar's ethnics have affirmed at a bloody cost of thousands of torched villages, over 400,000 internally displaced persons and over 800,000 forced laborers in eastern Myanmar alone, according to independent rights groups. Nobody has yet been held to account for those crimes. Ongoing attacks against Kachin villages are consistent with this record of violence and impunity.

These acts have been perpetuated by the same Burman-dominated military that the Obama administration is now keenly engaging, including through proposed military-to-military relations.
Any military engagement that excludes ethnics, however, will likely aggravate the conflict. The US ignores this fact at some peril given the ethnic conflicts that continue to rage in Iraq and Afghanistan after pouring in hundreds of billions of dollars, if not more, over the last decade.

The Obama administration's intent to lift economic sanctions, promote public aid and private investment and engage the Myanmar military are of a questionable morality to all Americans, regardless of their political party affiliations. How America's engagement gambit treats the plight of Myanmar's ethnic minorities will be key to the policy's ultimate failure or success.

This is particularly so since many of Myanmar's ethnic groups have consistently carried pro-democracy banners in their fight against a succession of abusive military-led regimes. Many have done this with the idea that America and its Western allies were champions of their cause.

America's global stature and legitimacy are ultimately at stake. After the interventions in Iraq and Afghanistan, although not military in nature, the US needs to get its Myanmar policy right to restore confidence in its global diplomacy and intentions. America's "pivot" is already being tested in Myanmar, and in many important ways it's already on the wrong track.

Tim Heinemann is a retired US Army officer and strategist who does volunteer assistance work in support of ethnic pro-democracy groups in Myanmar.

THE WORST PERSON IN BURMA

THE WORST PERSON IN BURMA

October 27, 2012
http://www.dictatorwatch.org/prsuukyiworstperson.html

Aung San Suu Kyi is the worst person in Burma.

What a shocking statement! How could I say such a thing, about The Lady, Mother Suu, Aunty Suu, the revered Nobel laureate, and the leader of all peace-loving Burmese?

Why wouldn't I pick one of the many Burma Army soldiers in Kachin State, who kidnap women from villages and fields, and take them to their units to be gang-raped every night? (When the women are so broken that even a rapist can no longer get aroused, they are executed.)

Or what about the many, many Rakhine madmen, who so hate the Rohingya people that they want to kill every single one of them, every man, woman and child? (The Rakhine now have their own version of Kristallnacht. They are imitating the Nazi Party's series of pogroms in 1938, whereby one Jewish township after another was attacked.)

And then there is of course Senior General Than Shwe, dark overlord of everything that is happening in Burma, and who must be laughing himself silly at the crimes against humanity, and the fact that there is no international outrage.

But no, I choose Suu Kyi.

The reason for this is that, while she isn't raping and killing people herself, she is nevertheless directly responsible for the carnage because she is the only person in Burma who has the ability to stop it, or at a minimum to reduce its scale.

Suu Kyi is the only person with real moral authority over the Burmans, of which the Army and police are comprised, and the Rakhines. Were she to call loudly and repeatedly for the attacks to end, including for the Rohingya to be protected and for the Burma Army to withdraw from Kachin areas, the violence would subside. (She should ask to speak on national television, and make just such an announcement. If refused permission, she should make a statement to foreign media.)

Equally importantly, the International Community would no longer be able to avoid the subject. Now, the United States, Europe, and the United Nations are buying the regime's argument, which both the international and Burma media are parroting, that the conflict is fundamentally two-sided, that two large mobs are attacking each other. This is a false equivalence. When all the townships that are burning, and refugees, are from one side, this is not an equal fight. Moreover, when renowned activists, Buddhist monks, and local students use language reminiscent of Nazi propaganda, something truly catastrophic is underway. Rakhine and Burman racists are essentially seeking their own "final solution."

The International Community is using Suu Kyi's silence as an excuse to disregard the real nature of the conflict. If she spoke out, they would also be forced to condemn the atrocities, and even to support action such as the introduction of a peacekeeping force.

But, she won't do it, which is why I believe she is the worst person in the country. She has the power to save lives, but she refuses to help. She apparently does not view Rohingya lives, or Kachin, as worth saving.

This week, while the ethnic cleansing in Rakhine State raged, Suu Kyi actually talked to reporters, but her subject was how the Constitution needs to be amended. Why? She cannot run for President in 2015, if it is not. She is focused on a longer-term issue, and which is important to her personally, instead of the fires that are burning out of control.

According to Suu Kyi, the acts against the Kachin and Rohingya are not even human rights violations. Please view the images in the following link. They are of Kachin villagers who were the victims of a Burma Army artillery strike. Scenes like this are widespread in Burma, but they are rarely photographed. I ask you, are they human rights violations or not

http://jinghpawkasa.blogspot.com/2012/10/blog-post_3815.html

Suu Kyi has stated that she has no power, that she is a lowly MP from a Party that has only a few seats in Parliament. However, she gladly accepts the world's highest awards, and public adulation, as the country's real leader.

She can't have it both ways. She does have great power: The power of her voice. If she declines to use it, it would be best if she leaves politics altogether and retires to her house on the lake.

There has already been talk of her legacy. Let's not forget the facts. She threw away the results of the democratic 1990 election. She then ended her boycott of the fraudulent 2010 election (by participating in last year's by-election), thereby giving it legitimacy. And, she took an oath to abide by the completely undemocratic 2008 Constitution.

Furthermore, she will not speak out for the rights of Burma's ethnic minorities. Her actions even ended the call for a U.N. investigation of the regime's human rights abuses. Worst of all, she is now ignoring, and thereby enabling, ethnic cleansing, war crimes, and the incitement of widespread racism.

History will remember Suu Kyi as the the leader of a pro-democracy movement who changed her mind and surrendered, who ignored barbaric violence, who helped split a nation, and who opened it to rapacious corporate development. This will be her real legacy. This is why she is indeed the worst person in Burma.

DICTATOR WATCH
(www.dictatorwatch.org)
Contact: Roland Watson, roland@dictatorwatch.org

KNU STATEMENT(ENGLISH)

KNU Statement Eng.

KNU STATEMENT(BURMESE)

KNU Statement (Burmese)

ျမန္မာ့အေရးကၽြမ္းက်င္သူ ဘာတီးလင့္တ္နာ (Bertil Lintner) ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းျခင္း

Interview With Bertil Lintner Dr. Lun Swe website မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။

Despite war against ethnic Kachin, the US invites Burma to observe Cobra Gold

Despite war against ethnic Kachin, the US invites Burma to observe Cobra Gold

By Zin Linn Oct 19, 2012 6:47PM UTC

The ethnic Kachin people of Burma yearn for a ceasefire so as to avoid war crimes in their regions. They are calling for a meaningful political dialogue among the stakeholders to reinstate peace in the war-torn state. The government’s armed forces are still committing war crimes and crimes against humanity. The human rights violations of Burmese soldiers in Kachin State, involving rape, forced labour, torture, the killings of civilians, and religious persecution are grave breaches of international laws.

In such a time of inhumane war in Kachin state, many people are not so happy hearing about the news of Burma military’s observer status with the US’s Cobra Gold, a US-Thai joint military exercise.

The United States will invite Burma (Myanmar) to observe Cobra Gold, which brings together more than 10,000 American and Thai military personnel and participants from other Asian countries for joint annual maneuvers, Reuters News said Friday.

Burma’s notorious military has robbed 25 per cent of the parliamentary seats by using undemocratic 2008 constitution drawn by itself. Without retreating from the Parliaments, such kind of military did not deserve any reward by the democratic states.   

When President Thein Sein of Burma met national races affairs ministers from regions and states in Nay-Pyi-Taw in September, he said that national races live in the country have the basic rights of citizens stated in the constitution.

However, Thein Sein also admitted that ethnic regions still failed to sustain development on education, health, transportation, and the economy due to the long-lasting armed conflicts. There is no rule of law in the conflict ethnic areas, he acknowledged.

Thein Sein highlighted that there has been progress in making peace with the ethnic armed-groups, with the exception of the Kachin Independence Organisation (KIO) and the Kachin Independence Army (KIA).

“Currently, peace negotiations are going on at two levels, the first at region/state concerned. The process at region/state level would be smoother with the participation of all local national races including national races affairs ministers,” the President told the state-run New Light of Myanmar newspaper.

“At the final stage, discussion and decisions would be made at the Parliament,” he added.

The government’s three-step peace plan says that first to make ceasefire at state level talks, second to establish a Kachin ethnic political party and third the ethnic party has to put forward the ethnic questions to the parliamentary assembly where the problems have to solved out in line with the 2008 constitution.

Burma Army soldiers on a parade. Pic:AP

However, KIO prefers its own three-step process — the first step would be an agreement on the distribution of troops and their locations; the second step would be an all-inclusive discussion similar to the Panglong Conference in order to work out long-standing political disagreements; the third and final stage would be to enforce the agreement in whatever structure is fitting.

Up to now, armed clashes between the government and the KIA have continued mostly in eastern and central Kachin State. Fighting goes on fatally all through Kachin State in the face of government peacemaking pledge to the United States and the EU. The KIO targets to cut the supply lines of the government troops in southern Kachin state.

The current clashes are taking place in the Kachin state’s western jade rich Hpakant district where the Kachin resistance has claimed major victory over the past few weeks. The government’s control of the Hpakant jade-land has reportedly earned billions in revenue since the early 1990s when the KIO gave up control of most of the area.

According to KIO’s spokesperson and Deputy General Secretary-2,Salang Kaba Lah Nan, the government army has been gearing up for a major military offensive against the KIO using massive military strength of over 80 battalions.

A 17-year-old truce between the Burmese Government and the Kachin Independence Organization (KIO) collapsed on June 9, 2011, sending many thousands of Kachin war-refugees fleeing toward the Sino-Burma border with no sufficient international humanitarian assistance.

According to recent figures released by the IDPs and Refugees Relief Committee (IRRC), based in Laiza, a large town in Kachin State, there are currently nine official Kachin refugee camps in China housing 7,097 people. Another 3,000 Kachin civilians are staying with relatives or in unofficial temporary settlements near the Chinese border, the IRRC says.

This is in addition to the more than 62,000 people displaced within Burma, including 24,000 in government-controlled areas, and close to 40,000 in KIA-controlled areas, the UN estimates.

KIO has persistently asked the government to withdraw its troops toward the line agreed upon in the 1994 ceasefire agreement to show its peace proposal is sincere and genuine. The most recent battles took place in the KIO’s territories acknowledged during the 1994-2011 ceasefire period.

If Burma Army refused to withdraw from the KIO’s territories of 1994 truce, the United States should not invite Burma to observe Cobra Gold maneuver.

http://asiancorrespondent.com/90954/despite-war-against-ethnic-kachin-the-us-invites-burma-to-observe-cobra-gold/

ယံုၾကည္မႈေတြအတြက္ မယံုၾကည္ျခင္း

Ko Aung Hmine s Article 20 Oct 2012

Nippon Foundation meeting with UNFC in Tokyo

「アジア最後のフロンティア」として、投資ブームに沸くミャンマーですが、民主化の進展に向け、政府と少数民族との間で和平が実現するどうかが焦点となっています。こうし-た中、ミャンマーの少数民族の代表らが来日しました。

TOKYO, Oct. 18, 2012 -- Twenty key members of the United Nationalities Federal Council (UNFC), an alliance of Myanmar's armed ethnic minority groups based in Chiang Mai, Thailand, met in Tokyo on October 18 with officials of the Nippon Foundation to discuss details, including allocation and transportation, of the $3 million emergency humanitarian aid agreed earlier between the UNFC and the foundation.

FBR Report: 7-year-old Kachin Boy Shot by Burma Army

FBR Report: 7-year-old Kachin Boy Shot by Burma Army

17 October, 2012
Kachin State, Burma

On 15 October 2012 at 2:15pm, Burma Army Infantry Battalion (IB) 37 began firing machine guns and mortars from a hilltop on the China-Burma border nearby a Kachin refugee site located just inside China. For about two hours, the refugees heard shooting in the area but bullets did not hit the refugee site. At 4:30pm, a 7-year-old boy named Bawm Hkaw was eating outside his house when machine gun bullets hit his left thigh and right hand. Other bullets perforated his clothes but missed his body. As he fell to the ground, his father, a pastor and village headman, heard the boy’s screaming and immediately took him to a local Chinese hospital. While Bawm Hkaw is in stable condition, the bullet that hit his left thigh fractured his femur and amputation may still be necessary. Bawm Hkaw’s injury was the refugees’ first alert that they were being fired on, then as more bullets and mortar shells began hitting the site and destroying houses, the refugees ran for cover. The gunfire ceased at 6:30pm.

7 year old Bawm Hkaw

Leg shot by Burma Army

The refugees are from Hpa Re Village which fled Burma Army attacks and arrived to their current location on 22 May 2012, and were also fired on that same day. There are 735 people from 120 households at the site. Hpa Re Village is in the Pang Wa area in Northeastern Kachin State. IB 37 is part of Burma Army Northern Command.

X-ray of broken femur

Wound to hand

Bullets shot through his jacket but missed his body

We pray for Bawm Hkaw that his leg can be saved, and also for many displaced Kachin people living in fear of the Burma Army.

God bless you,
Kachin Free Burma Rangers

ကခ်င္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ စိုးရိမ္မိတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ႕ အေျဖစကား

Dr Lun Swe

Scottish independence: Cameron and Salmond strike referendum deal

Agreement Final for Signing

Situation of human rights in Myanmar - Report of the Secretary-General

UN - Situation of Human Rights in Myanmar

ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (KIA) ဒုတိယစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (KIA) ဒုတိယစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

Written by Min Htet San၊ Interview from : The Voice Weekly

အစိုးရတပ္မေတာ္ႏွင့္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားေနသည္မွာ တႏွစ္ႏွင့္ သံုးလ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ညႇိႏႈိင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ္ လည္း အဆင္မေျပေသးေပ။ လတ္တေလာ အေနအထားတြင္လည္း တိုက္ပြဲမ်ား ျပင္းထန္လ်က္ ရွိေနေသာ ေၾကာင့္ ယင္းတိုက္ပြဲအေျခအေနမ်ားႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ညႇိႏႈိင္းမႈ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနရသည့္ အေျခအေနမ်ားကို ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (ေကအိုင္ေအ) ၏ ဒုတိယ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂြမ္ေမာ္ႏွင့္ The Voice Weekly တို႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့သည္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

 

Voice : အစိုးရတပ္နဲ႔ ေကအိုင္ေအ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ခုျဖစ္ေနတဲ့ တိုက္ပြဲက ခြဲထြက္ေရးအတြက္ တိုက္ေနတယ္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နားလည္ထား တာက ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေတာင္းတယ္လို႔ ၾကားထားပါတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ တိက်တဲ့ သေဘာ ထားကို ေျပာျပေပးပါခင္ဗ်။

 

GGM : ကခ်င္ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ ေပၚထြက္လာေအာင္ အစကတည္းက ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ကခ်င္ေတြ ပါခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျပည္ေထာင္စုကေန ခြဲထြက္ေရးလို႔ ေျပာတဲ့ အထဲမွာ ကခ်င္ မပါဘူး။ ဦးေအာင္မင္းကိုလည္း ေျပာခဲ့တယ္။ ျပည္ေထာင္စု ဆိုတဲ့ စကားကို က်ေနာ္ တို႔ ေျပာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီလို႔ ေနာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ျပည္ေထာင္စု ခြဲထြက္ေရးလို႔ နားလည္ၾကတယ္။ ဒါက ကခ်င္ ေတြ ရဲ႕ Concept ပဲ။ ခု ေျပာေနၾကတာလည္း ျပည္ေထာင္စုအေရးပဲ။ ေကအိုင္အိုက ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လုပ္ခဲ့သလဲဆိုရင္ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီကို လက္ခံမယ္၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပး။ ဒီမွာ မူထိတယ္ ဆိုၿပီး ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းေရး ပ်က္ခဲ့တာ ဒီေန႔ထိပဲ။ ၁၉၉၄ တုန္းက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေစ့စပ္ပြဲလုပ္တယ္။ ႏိုင္ငံထဲမွာ အေျခခံဥပေဒတရပ္ ေပၚထြက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ေနရာမွာ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးရေအာင္လို႔ ေျပာရင္ လက္မခံခဲ့ဘူး။ အစိုးရနဲ႔ လုပ္။ သူတို႔က အာဏာသိမ္းထားတဲ့ တပ္မေတာ္အစိုးရလို႔ ေျပာတယ္။ ၂၀၀၈ ကုန္ခါနီးမွာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ ဖြဲ႔ဖို႔ ေျပာတယ္။ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ဆိုတာက ႏိုင္ငံေရးေဝါဟာရ ျဖစ္တယ္။ အသြင္ကူး ေျပာင္းေရးနဲ႔ Road Map က ဘယ္လို ခ်ိတ္ဆက္မႈ ရွိသလဲ ေမးေတာ့ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေကအိုင္ ေအ တပ္ တခုတည္းကို ေျပာေနတာ။ ေကအိုင္အိုမွာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ... အစရွိတဲ့ ဌာန ၁၀ ခု ရွိတယ္။ ေကအိုင္ေအဆိုတဲ့ စစ္တပ္က ေကအိုင္အိုရဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းတခုပဲ။ တပ္တခုတည္းကို မေျပာဘဲနဲ႔ တဖြဲ႔လံုးကိစၥ ေျပာပါ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ညိႇခဲ့လဲဆိုရင္ ပူးေပါင္းလို႔ရတာ ပူးေပါင္းမယ္။ ဥပမာ - က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးက႑ေတြေပါ့။ ေနာက္ ေကအိုင္ေအကို နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ ေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ ေမးေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကို ဖယ္လိုက္ရင္ တပ္ရင္း ၃၀ ရႏိုင္တယ္၊ ေပးမလား ဆုိေတာ့လည္း မျဖစ္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႔စည္းေရးက ၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ ဦးသန္းေရႊ (အၿငိမ္းစား ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေဟာင္း) ဆီကို လိပ္မူၿပီးေတာ့ ေကအိုင္အိုက စာပို႔ခဲ့တယ္။ ျပည္ေထာင္စု စကတည္းက ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြ ပါခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုထဲ တန္းတူေရး ရခ်င္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ မွာ ဦးစီးခ်ဳပ္ တေယာက္တည္း ထားမယ္ဆိုလည္း လက္ခံမယ္။ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းေပး ပါ။ အဲဒီလို ဖြဲ႔ရင္ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြကို ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းသြားမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာင္မွ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ ေခၚေသးတယ္။ ဘာလို႔ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္လို႔ မရႏိုင္ရမွာလဲ။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သေဘာထားပါ။

 

Voice : ဟုတ္ကဲ့။ တိုက္ပြဲေတြ စျဖစ္ခဲ့တည္းက ညႇိႏႈိင္းႏိုင္ခဲ့ရင္ ခုလိုအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး လို႔ ေလ့လာသူေတြက သံုးသပ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ မညႇိႏႈိင္းႏိုင္ခဲ့တာလဲခင္ဗ်။

 

GGM : တိုက္ပြဲေတြ မႏွစ္က ဇြန္လ ၉ ရက္မွာ စျဖစ္တာနဲ႔ ၁၃ ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီထိ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ဘက္က တိုက္မိန္႔ မေပးေသးဘူး။ ဦးေအာင္ေသာင္းတို႔၊ ဦးသိန္းေဇာ္တို႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးေန တုန္း။ ၾကာရင္ မလိုလားအပ္တာ မ်ားလာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတိုက္ပြဲ အျမန္ရပ္ဖို႔ သူတို႔ သမၼတဆီ တင္ျပမယ္ဆိုေတာ့ သေဘာတူတယ္။ ၁၃ ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ ၂ နာရီအထိ ေစာင့္တယ္၊ သေဘာတူညီ မႈ မရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၁၄ ရက္ေန႔က စၿပီး က်ေနာ္တို႔ကလည္း တိုက္မိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲ ေတြ စလုပ္ကတည္းက တိုက္ပြဲေတြ စျဖစ္တာပဲ။ အပစ္အခတ္ ရပ္ဖို႔အတြက္ လက္မွတ္ထိုးရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ တျခားႏိုင္ငံတခုကို သက္ေသထားၿပီး လုပ္ေပးပါ ေျပာရင္လည္း အစိုးရက သိကၡာရွိေသး တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံတကာမပါနဲ႔၊ ျပည္တြင္း ျပႆနာပဲတဲ့။ ဒါဆို ကတိတခုေပးပါ။ အစိုးရက ႏိုင္ငံအတြင္း မွာရွိတဲ့ တိုက္ပြဲေတြအားလံုး ရပ္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတာကို ၁၅ ရက္အတြင္း ေၾကညာေပးပါ။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ေဆြးေႏြးပဲြက ၃ ႀကိမ္မွာ ၿပီးသြားေရာပဲ။ ခု ပထမ အဆင့္အေနနဲ႔ လုပ္ရမွာက တိုက္ပြဲေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေရး။ ခုတပ္ေတြ ေရာေနတယ္။ အစိုးရတပ္က ရိကၡာပို႔တာေတာင္ က်ေနာ္တို႔ တပ္မဟာ ၃ ကို ျဖတ္ၿပီး ပို႔ရတာ။ ခဏ ခဏ ရိကၡာပို႔ခြင့္ေတာင္းတုန္း။ ကူညီေပးဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ေတာ့ မက်ဘူး။ မဟာဗ်ဴဟာအရ ေနာက္ေက်ာေရာက္ေနတဲ့ တပ္ကို ခြာေပးပါ။ ခြာလိုက္ရင္ တိုက္ပြဲေတြ ေလ်ာ့သြားပါမယ္။ ဒုတိယ အဆင့္အေနနဲ႔ ပင္လံုမွာ က်င္းပသလုိ ညီလာခံ က်င္းပရမယ္။ ဒုတိယပင္လံုလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ခံသမိုင္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ကိစၥေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ကခ်င္ကလည္း ကခ်င္ေတြခ်ည္း အစည္းအေဝးလုပ္ရမယ္။ တျခားတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔လည္း လုပ္ရမယ္။ ဘံုသေဘာတူညီမႈေပါ့။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ တပ္ေတြ ေရႊ႕ဖို႔ ကိစၥေတြမွာ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ တပ္ကိစၥေတြ ပါလာရင္ ေဆြးေႏြးလို႔ မရေတာ့ဘူး။

 

Voice : ေကအိုင္အိုအေနနဲ႔ေရာ၊ အစိုးရေရာ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္လို႔ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို    ငဲ့ၿပီး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေဆြးေႏြးလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလားခင္ဗ်။

 

GGM : ခုနက ေျပာသလိုပဲ။ ဦးေအာင္မင္းတို႔နဲ႔ တပ္ကိစၥ ေျပာရင္ ဆက္ေဆြးေႏြးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္တိုက္ပြဲ တႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ တိုက္ပြဲကိစၥကို လႊတ္ေတာ္က ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲ။ မစဥ္းစားဘူးလား။ ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုရင္ ဒီတိုက္ပြဲေတြကို အစိုးရက ခြင့္ျပဳလို႔ တိုက္ေနတာလား။ ဒါတပိုင္း။ ေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ ေျပာေနတဲ့စကား လႊတ္ေတာ္အေနနဲ႔ ဘယ္မွာ ရပ္ၿပီး ေျပာေန တာလဲ။ ကခ်င္ျပည္နယ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးစခုန္တိန္႔ယိမ္းက တိုက္ပြဲမွာ လာဦးစီးေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝး ရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ ဘယ္လို ခြင့္ေတာင္းၿပီး စစ္ပြဲ ဦးစီးရသလဲ။

 

Voice : လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ (RFA) မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ိဳးေဆာင္ေပးတဲ့ ဦးညိဳအုန္းျမင့္က ေျပာသြားတာရွိတယ္။ ေကအိုင္အိုက အေျခခံဖြဲ႔စည္းပံုကိုလည္း လက္ခံတယ္။ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ ဦးစီးခ်ဳပ္တေယာက္တည္း ရွိရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရလူႀကီးေတြကို ေကအိုင္အိုက မယံုၾကည္ၾကဘူးလို႔ ေျပာထားတာ ရွိပါ တယ္ခင္ဗ်။ ေကအိုင္အိုရဲ႕ သေဘာထားက လက္ရွိအစိုးရအေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားရွိသလဲခင္ဗ်။

 

GGM : အဓိက လူမဟုတ္ပါဘူး။ မူပါပဲ။ အရင္ကတည္းက အေျခခံဥပေဒပဲ။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ တျခားသူ ဥကၠ႒ တက္လုပ္လည္း ဘာမွမေျပာင္းဘူး။ အဓိကက ဥပေဒပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေကအိုင္အို အမည္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ ရမလားလို႔ ေမးေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ကို လွမ္းေမးၾကတယ္။ ရတယ္တဲ့။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ မရဘူး ျဖစ္ျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒီဂရီကုန္တဲ့အထိ ညႇိေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ္။ ဒုတိယသက္တမ္းမွာမွ ဝင္မယ္။ ပထမသက္တမ္းမွာ ဒီပံုစံမွာပဲ ေနမယ္။ ၁၇ ႏွစ္လံုးလံုး ေဆြးေႏြးဖို႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ ခု လက္မွတ္ထိုး႐ံုနဲ႔ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမသြားႏိုင္ဘူး။ သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးတာက ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းတာနဲ႔ တူတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးတာက မဂၤလာေဆာင္တာနဲ႔ တူတယ္လို႔ေတာင္ ဦးေအာင္မင္းကို ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။

 

Voice : ခုလက္ရွိက ဒုကၡသည္ေတြလည္း တသိန္းနီးပါး ရွိေနၿပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က ဖားကန္႔မွာ လက္နက္ႀကီး ထိၿပီး ေက်ာင္းသူေလး ေသဆံုးသြားရတာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးအတြက္ ဆက္ေဆြးေႏြးဖို႔ ရွိပါသလား။

 

GGM : ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို လူထုအစည္းအေဝးနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္တခု တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ လူထုဒုကၡေရာက္တာ မွန္တယ္။ တိုက္ပြဲမျဖစ္တုန္းကေရာ ဒုကၡ မေရာက္ဘူးလား။ ျမန္မာျပည္က တိုက္ပြဲမျဖစ္ဘဲ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာပါ။ ကခ်င္ေတြ စိတ္ထဲမွာ တိုက္ပြဲ ၾကာလာရင္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာမယ္၊ ၾကာရင္ ထိန္းရခက္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တိုက္ပြဲ ကို အရင္ေျဖရွင္းရမယ္လုိ႔ ဦးေအာင္မင္းကို ေျပာခဲ့တယ္။ လူထုဖိအား ပါလာရင္ ဆံုးျဖတ္ရခက္မယ္။ တိုက္ပြဲေတြမ်ားလာရင္ လူထုက နာၾကည္းမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုျပႆနာေတြ ထိန္းမႏိုင္ရင္ ခက္မယ္လို႔ အစကတည္းက ေျပာခဲ့တယ္။ ဖားကန္႔မွာ ျဖစ္တဲ့ဟာဆိုရင္လည္း ဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ ကြန္႔မင့္ေပးၾကတာေတြကို မယံုႏိုင္ဘူး။ မိသားစုေတြလည္း ေပါက္ကြဲၾကတာေတြလည္း ပါတယ္။ မွားပစ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္တပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မွားတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ မယံုႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ဗံုးတလံုးကြဲရင္ က်ေနာ္တို႔ဆီကလား။ သူတို႔ဆီကလား ဆိုတာ ကြဲကြဲျပားျပား မသိရဘူး။ မွားပစ္ရင္းနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္း ရြာထဲမွာ ဝင္ပစ္သြားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ စေဆြးေႏြးကတည္းက မူတခုခ်ၿပီးတာနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေတြ႔မယ္လို႔ တရားဝင္ ေၾကညာထားၿပီးသား ပါ။ အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိုးဝင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမယ္ ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းဆုိတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာတာက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေတာ္က တာဝန္ေပးထားတဲ့ သူေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္။ ဒု-ခ်ဳပ္မွ၊ ကာခ်ဳပ္မွ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ခုေနာက္ဆံုး ေနျပည္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးရေအာင္ ေျပာတယ္။ မူမရွိဘဲ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘာသြားေဆြးေႏြးမလဲ။ ဘယ္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးမလဲ။ အဓိက မူတခုရွာ။ ေနရာ အဓိက မဟုတ္ဘူး။ မူပဲ။

 

Voice : ေကအိုင္အိုနဲ႔သာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲႏိုင္ရင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္လို႔ ရၿပီလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ ေကအိုင္အိုက ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ျပဳ ခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်။

 

GMM : ေကအိုင္အိုအေနနဲ႔က အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး တခုတည္း မေျပာဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးမယ္ ဆိုတဲ့ ကတိကို ရခ်င္တာ။ ကတိမရဘဲနဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ဘာလုပ္မလဲ။ ျပန္ပစ္ၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ျပန္ျဖစ္မယ့္ ကတိေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး။ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိ မရဘူး။ ၂၀၀၈ ထဲ ဝင္လာပါ ေျပာတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဆက္သြားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သမၼတရဲ႕ ပထမဆံုး မိန္႔ခြန္းမွာလည္း တျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာတာ ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာတာ မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဘယ္လို သေဘာထားသလဲ။ ေသာင္းက်န္းသူ၊ အခြင့္အေရးေတာင္းသူလို႔ သေဘာထားလား။ ေသာင္းက်န္းသူလို႔ သတ္မွတ္ရင္ ေသာင္းက်န္းသူအေနနဲ႕ပဲ သူ ေျဖရွင္းမွာပဲ။ ေနာက္တခုက ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေပၚမွာ ခုလက္ရွိ အစိုးရက ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ ေမးတာ ခုထိ အေျဖမရဘူး။ အတူတကြ ယွဥ္တြဲေနထိုင္လို႔ရတဲ့ ဥပေဒေပၚဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ခု သမၼတ ေျပာတဲ့ဟာ စာခ်ဳပ္ကို ၾကည့္ေလ။ ခုဟာက ယာယီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးပဲ။ ဘာမွ တိတိက်က် မရွိဘူး။ ရွမ္းနဲ႔လည္း တိုက္ပြဲ ျပန္ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အာမခံခ်က္ မရွိဘဲ စာခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ဳပ္ၿပီး ေနာက္ျဖစ္လာမယ့္ စစ္ပြဲအတြက္ ျပင္ေနတာမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ မရပ္ခ်င္ဘူး။

 

(Aye Chan Mon ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)

ေကအိုင္ေအ ျပန္ၾကားေရးမွဴး ဦးလနန္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

ေကအိုင္ေအ ျပန္ၾကားေရးမွဴး ဦးလနန္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

ေကအိုင္ေအ ျပန္ၾကားေရးမွဴး ဦးလနန္

 

ေမး - ေကအိုင္ေအနဲ႔ တပ္မေတာ္ၾကား ၁၉၉၄ မွ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲလာတယ္။ ၂၀၁၁ ဇြန္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

 

ေျဖ - တိုက္ပြဲကေတာ့ ၂၀၁၁ ဇြန္လမွာ ျပန္ျဖစ္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို သြားေနတယ္။ အစိုးရကေနၿပီးေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေျဖရွင္းတဲ့က႑ မရွိဘဲနဲ႔ စစ္ေရးနဲ႔ပဲ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္း ကိုင္ထားတဲ့ လက္နက္ကို ဘယ္လို သိမ္းဆည္းမလဲ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ တိုက္ပြဲေတြ ျပန္ျဖစ္ ပါတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။

 

ေမး - အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ အစိုးရနဲ႔ ဆရာတို႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ ကြဲလြဲေနတဲ့ အခ်က္ေတြက ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ရွိပါသလဲ။

 

ေျဖ - အစိုးရစစ္တပ္ဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ျပႆနာရဲ႕ အေၾကာင္း တရားကို အဓိကမထားဘဲနဲ႔ လက္နက္ကို ဘယ္လိုျဖဳတ္သိမ္းမလဲဆိုတဲ့ ကိစၥက ပထမအခ်က္ပါ။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အျမဲတမ္း ေျပာေနတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က အဓိကပါ။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥနဲ႔ ေျဖရွင္းမယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမႇာ တိုင္းရင္းသားေတြ ေျပာဆိုေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေျဖရွင္းပံုနည္းလမ္းေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဓိက ဘာလဲဆိုေတာ့ ၁၉၄၈ ခုႏႇစ္မွာ စၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာ စၿပီး ေပၚထြန္းလာခဲ့တယ္။ အဲဒီျပည္ေထာင္စုရဲ႕ မူ၀ါဒအတိုင္း စစ္မႇန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုပံုစံ ႏိုင္ငံေရးေျဖရွင္းပံု၊ ေျဖရွင္းနည္း၊ နည္းလမ္းက အေရးႀကီးတယ္ခင္ဗ်။ ဒီကိစၥက အဓိကကြဲလြဲခ်က္ပါ။ အခု အစိုးရက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဥပေဒထဲကို ၀င္မယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒအတိုင္းပဲ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈ လုပ္ၾကမယ္လို႔ ေရြးစရာပါတယ္။ ဒါလည္း အဓိကြဲလြဲခ်က္ထဲမွာ ပါတာပါ။

ေမး - ၂၀၁၁ ဇြန္လပိုင္းကေန အခုအခ်ိန္ထိ ဆရာတို႔နဲ႔ တပ္မေတာ္ၾကားျဖစ္တဲ့ တိုက္ပြဲႀကိမ္ေရ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ရွိသြားပါၿပီလဲ။

 

ေျဖ - မွတ္တမ္းယူထားတဲ့ စာရင္းအရဆိုရင္ ၁,၈၂၀ ရွိသြားပါၿပီ။

 

ေမး - ဆရာတို႔အေနနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ၃ ႀကိမ္၊ ျပည္နယ္အဆင့္ ၃ ႀကိမ္၊ အလြတ္သေဘာ ၄ ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အထဲမွာ တူညီခ်က္ရတဲ့ အခ်က္ေတြ ဘာေတြရွိပါၿပီလဲ။

 

ေျဖ - ေတြ႔ဆံုမႈကေတာ့ ၉ ႀကိမ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အခု က်ေနာ္တို႔ရွိတဲ့ ေနရာမွာလည္း ျပည္နယ္အဆင့္ ဗုိလ္မွဴးႀကီးသန္းေအာင္အဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဦးေအာင္ေသာင္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေအာင္မင္းနဲ႔ အလုပ္သေဘာ ေတြ႔တာမ်ဳိးရႇိတယ္။ ဒီေတြ႔ဆံုမႈအေပၚမွာေတာ့ အားလံုး က ေျပေျပလည္ လည္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္အေနနဲ႔ အျမင္ဖလွယ္တာမ်ဳိး ရွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ တပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတြကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ့ ေျပာဆိုလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ ကေနၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္၊ ကတိေပး ပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ပါမလာဘူး။

 

ေမး - ၿပီးခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းမႇာ ဗိုလ္မႇဴးခ်ဳပ္ေအာင္ေသာ္ ေျပာသြားတာက အခု ကခ်င္ျပည္နယ္ မွာ ပစ္ခတ္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာဟာ ေကအိုင္ေအက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို မေဆြးေႏြးဘဲ ႏိုင္ငံေရး အရ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆရာ့အျမင္ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

 

ေျဖ - ဒါဟာ ေကအိုင္အိုအဖြဲ႔အစည္းကို အစိုးရဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ေပးထားတဲ့ သင္ခန္းစာအရ ေျပာဆို မႈပါ။ ၁၉၉၄ မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ သေဘာတူခ်က္ေတြ ႏိုင္ငံေရးအဆင့္ကို သြားၾကမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ကတိေတြေပးၾကတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္လာတဲ့အခါမႇာ ေနာက္ဆံုး က်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးရပ္၀န္းကို ေရာက္မလာဘဲနဲ႔ ေကအိုင္အိုမွာရွိတဲ့ ေကအိုင္ေအတပ္ကို ဘယ္လိုဖ်က္သိမ္း မလဲဆိုတဲ့ အပိုင္းကို ေရာက္လာၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာတဲ့ ကိစၥက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ဆိုတဲ့ကိစၥမႇာ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တခုနဲ႔ပဲ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းကို ႏိုင္ငံေရးသိကၡာ ပ်က္ျပယ္သြား ေအာင္ လုပ္ထားတာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ဆိုတာဟာ ပစ္ခတ္မႈဟာ အဓိက မဟုတ္ပါ ဘူး။ အဓိက ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကို ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာ အဓိက ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈကို ေဆြးေႏြးမႈ အဆင့္ဆင့္ အတိုင္း အေကာင္းဘက္ကို သြားမယ္ ဆိုရင္ ဒီေရွ႕တန္းမွာျဖစ္တဲ့ ပစ္တာခတ္တာေတြဟာ သူ႔ဟာသူ ပ်က္ျပယ္သြားမႇာပါ။ အမွန္တကယ္ လည္း ဒီျပႆနာဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ စားပြဲေပၚမွာပဲ ေျဖရွင္းလို႔ရတဲ့ကိစၥပါ။ စစ္ေျမျပင္ မွာ ဒီကိစၥဟာ ေျဖရွင္းလို႔ရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရာက္ေအာင္ တိုင္းရင္းသားေတြ ေတာင္းဆိုေနတဲ့အတိုင္း ေဆြးေႏြး မႈလမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒီလို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကိစၥဟာ လက္မႇတ္ထိုးစရာ မလိုဘဲနဲ႔ သူ႔ဟာသူ ေျပၿငိမ္းသြား မယ့္ကိစၥပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း သြားတာပါ။ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားရတဲ့ကိစၥ ကလည္း ၉၄ ကေန ၂၀၁၀ ခုႏႇစ္အထိ ရထားတဲ့ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြက သင္ခန္းစာေပးသြား တာပါ။

 

ေမး - ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳဆိုတာ ဘာေတြပါလဲ။

 

ေျဖ - အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ၉၄-၉၅ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအရ အေျပာအဆို လုပ္တယ္။ ေနာင္အရပ္သားစစ္အစိုးရ တက္လာတဲ့အခါမွ ေျပာဆိုၾကပါ။ အစီရင္ခံစာက က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကို အင္လႊတ္တာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အမ်ဳိးသားညီလာခံမႇာ တိုင္းရင္းသားေတြ အားလံုး ကိုယ္စားအေနနဲ႔ စစ္မႇန္တဲ့ အေျခခံဥပေဒ ဖယ္ဒရယ္ပံုစံေပၚလာေအာင္ စာတမ္းေတြ အမ်ားႀကီး တင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ဳိးသားညီလာခံ က်င္းပေရးေကာ္မရွင္ ဥကၠ႒ဟာလည္း အခုလက္ရွိ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ တင္ျပခဲ့တဲ့အဆိုေတြ၊ ဥပမာ - တရား၀င္ အသိအမႇတ္ျပဳ လက္ခံတာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲနဲ႔ အားလံုးပယ္ခ်ခံရတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ တုိင္းရင္းသားအားလံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအပိုင္း အခြင့္အေရးေတြကို ဥေပကၡာျပဳတဲ့ကိစၥျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ကာလအတြင္းမွာ ေကအိုင္ေအတပ္စခန္းေတြ တည္ရွိရာ ေနရာေတြမွာ စစ္တပ္က စခန္းေတြ အမ်ားႀကီး တိုးခ်ဲ႕လာခဲ့တယ္။ နယ္ေျမစိုးမိုးေရးကို တႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလ ၉၄-၂၀၁၀ အတြင္းမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တပ္စခန္းေတြကို ၀င္စီးၿပီးမွ သတ္ျဖတ္ပစ္ခတ္ တာမ်ဳိး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ မသံုးဘဲ အစိုးသစ္မေပၚခင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို လက္နက္ကိုင္ေတြ ပံုစံေျပာင္းသြားေအာင္ နယ္ျခားေစာင့္အသြင္ ေျပာင္းဖို႔ လႈပ္ရွားေပးလာတယ္။ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျဖရွင္းပံုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ နယ္ေျမစိုးမိုးေရး၊ စစ္အာဏာရွင္ လက္နက္အားကိုးၿပီးမွပဲ ေနရာေဒသကို စိုးမိုးႏိုင္ေရး အဲဒီလို ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တာဟာ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြပါ။

 

ေမး - လက္ရွိ သမၼတက ကခ်င္စစ္ပြဲမ်ား ရပ္တန္႔သြားေအာင္ ေကအိုင္ေအဘက္ကလည္း ပစ္ခတ္၊ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို တားဆီးတဲ့အမိန္႔ေတြ ထုတ္ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာၾကားခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ ဆရာတို႔အျမင္ကေရာ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

 

ေျဖ - ဒါဟာ ျပႆနာရဲ႕ ေျဖရွင္းပံု မဟုတ္ဘူး။ ေရွာင္လြဲလိုတဲ့ကိစၥပါ။ အဲဒီလို ေရွာင္လြဲတဲ့ အက်င့္ ေတြကို ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္ အစိုးရဘက္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းေအးသြားတာမ်ဳိးမရွိဘူး။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္႐ံုနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ တည္ၿငိမ္ သြားဖို႔ဆိုတာ အေၾကာင္းတရား မညီပါဘူး။ ျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥက အေရး ႀကီးတဲ့ကိစၥပါ။ အစိုးရက အပစ္အခတ္ကို မလုပ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ကခ်င္ေဒသမႇာ ထိုးစစ္ အမ်ားႀကီးဆင္ခဲ့တယ္။ ေကအိုင္ေအတပ္စခန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း တပ္မဟာ - ၄ ေဒသမွာလည္း အားလံုးကို ရွင္းပစ္လိုက္တယ္။ ဇန္န၀ါရီလ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ အေတာအတြင္းမွာ တပ္မဟာ ၃ ေဒသမွာေရာ၊ တပ္မဟာ ၅ ေဒသမွာရာ ေနာက္ဆံုး ဇူလိုင္လအထိ ေကအိုင္ေအရဲ႕ ေရွ႕တန္းစခန္းေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို ရပ္တန္႔မယ္ဆိုတာ သံတမန္နည္းလမ္းအရ ေျပာတဲ့ စကားရပ္ေတြပါ။ ေရွ႕တန္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း ပစ္ခတ္မႈလုပ္ေနၾကတဲ့ ေကအိုင္ေအတပ္စခန္းေတြကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ခ်ဥ္းနင္းဖယ္ရွားသြားရမယ္ ဆိုတဲ့ အထက္က ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြဟာ အျမဲတမ္း ပို႔လႊတ္ေနတာပါ။ ေရွ႕တန္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ကိစၥကို ႏိုင္ငံထိပ္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ယူေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း သိရွိဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

 

ေမး - ေကအိုင္ေအတပ္စခန္းေတြကို သိမ္းပိုက္လိုက္တာ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ျဖစ္ေနတာလဲ။ စခန္း ဘယ္ႏွခုေလာက္ရႇိၿပီလဲ။

 

ေျဖ - အေရအတြက္နဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဇူလိုင္လအတြင္းမွာပဲ တပ္မဟာ ၅ အဆြယ္ မွာရွိတဲ့ ေခၚဘြမ္း ဆိုတဲ့ စခန္းကို အင္အား ၂၀၀ ေလာက္နဲ႔ သိမ္းလိုက္တယ္။ ၁၂၀ မမ အေျမာက္ေတြ ထားဖို႔ ညႊန္ၾကားတာရွိတယ္။ အဲဒီစခန္းဟာ က်ေနာ္တို႔ လိုင္ဇာနဲ႔ ခုနစ္မိုင္ေလာက္ပဲ ေ၀းတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တပ္မဟာ ၃ ေဒသမွာရာ က်ေနာ္တို႔စခန္းေတြကို ၀င္စီးတာ ရွိတယ္။ တပ္မဟာ ၄ မွာလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမႇာ တပ္အင္အား ေတြကို ျဖည့္တင္းထားတာမ်ဳိး ဆက္တိုက္လုပ္ေနတယ္။

 

ေမး - ျမစ္ဆံုကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အရင္ဆံုး ကန္႔ကြက္ခဲ့တာ ဆရာတို႔ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ သိရပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမႇာ ဆရာတို႔အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ လႈပ္ရႇားမႈနည္းသြားတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

 

ေျဖ - ျမစ္ဆံုကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ မေဆာက္သင့္တဲ့အေၾကာင္းကို သူတို႔တေတြရဲ႕ လက္မွတ္ ေတြကို နယကဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊဆီကို ေပးပို႔တာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္အစိုးရကိုလည္း လူထုေတြရဲ႕ ကန္႔ကြက္စာ ေပးပို႔တာမ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီကိစၥမွာ လူထုေတြကို ၀ိုင္းၿပီး ကန္႔ကြက္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသတာမ်ဳိး မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ေကအိုင္အိုမွာ တပ္ဖြဲ႔ေပၚလစီအရပါ။ ဒီလိုစီမံကိန္းမ်ဳိးကို ေဆာ္ၾသၿပီး ၀ိုင္း၀န္းကန္႔ကြက္ၾကပါ ဆိုတဲ့ဟာမ်ဳိး လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ တရား၀င္ ပံုစံနဲ႔ပဲ ခ်ဥ္းကပ္မွာပါ။

 

ေမး - ျမစ္ဆံုစီမံကိန္း ရပ္တာ တႏွစ္ျပည့္သြားပါၿပီ။ ၂၀၁၅ က်ရင္ ျမစ္ဆံုဟာ အေပါင္းထြက္မလား၊ အႏုတ္ထြက္မလားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ဆရာတို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ အျမင္ကိုလည္း သိပါရေစ။

 

ေျဖ - စီမံကိန္းအတြက္ သေဘာတူညီထားၾကတဲ့ အစိုးရနဲ႔ စီမံကိန္းကို အမႇန္တကယ္ လုပ္မယ့္ စီပီအိုင္ကုမၸဏီတို႔ၾကားမွာ ဘယ္လိုသေဘာတူညီခ်က္မ်ဳိးေတြ ရထားတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က အဓိက အေရးႀကီးပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလူထုရဲ႕ အင္အားဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ဒီဆႏၵကို ခိုင္ခိုင္မာမာ စြဲကိုင္ထားႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥလည္း အဲဒီအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ကခ်င္လူထုကေတာ့ ရာသက္ပန္ ကန္႔ကြက္ၾကမွာပါ။

 

ေမး - ေနာက္ထပ္ ဘာေျပာစရာ ရွိပါေသးသလဲ။

 

ေျဖ - ျပည္တြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာလို႔ပဲ ေျပာလို႔ ရတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ကိစၥဟာလည္း ႏုိင္ငံေရးျပႆနာပါ။ စစ္မႇန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို ၀ိုင္းၿပီး တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ၁၉၄၆ ကေနၿပီးေတာ့ စည္း႐ံုးေရးလုပ္ တယ္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕စကားကို ယံုၾကည္ၿပီးမွ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု ေပၚထြန္းလာဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းၿပီးမွပဲ သေဘာတူညီခ်က္ ထုတ္လုိက္ ၾကတယ္။ ဒီသေဘာတူညီခ်က္ေၾကာင့္လည္း ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ေပၚထြန္း လာခဲ့တယ္။ ၁၉၄၈ ခုႏႇစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္းမႇာ ေပၚလာတဲ့ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒဟာလည္း ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မူ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ျပည္ေထာင္စုအစစ္ပံုစံနဲ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ျပည္တြင္းစစ္ ေပၚေပါက္လာမယ့္ မ်ဳိးေစ့ႀကီးပါ။ ျပႆနာေတြ ျပန္ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုရင္ ျပႆနာ ေတြရဲ႕ အဆံုးမွာျဖစ္တဲ့ တိုက္ပြဲကိုပဲ မီးေမာင္းထိုးတာမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ။ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ ေျဖရွင္းတဲ့အခါမႇာ အစိုးရဘက္က လိုလား ေနတဲ့ ပံုစံတခုနဲ႔ပဲ သြားမလား။ တုိင္းရင္းသားေတြ ေျပာဆိုေနတဲ့ အသံကိုပဲ နားေထာင္ရမလားဆိုတဲ့ ကိစၥအေပၚမႇာ တာ၀န္ရွိတဲ့ အစိုးရေတြကေနၿပီးေတာ့ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အခ်က္တခုရွိတယ္။ အခုထိ အစိုးရဟာ ျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ေျဖရွင္းၾကမယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ သြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေတြ ေျပာဆိုခ်က္ေတြ တခုမွ မၾကားရေသးဘူး။ ဒါဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူတို႔မူထဲမွာ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုမူနဲ႔ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မရွိသေရြ႕ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအစစ္ကို တက္လွမ္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

 

LWIN PWIN

ႏုိင္ငံေရးျပႆနာအား ႏုိင္ငံေရးအရေျဖရွင္း၇န္ ရခုိင္ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ေျပာၾကား

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား မေအာင္ျမင္ရျခင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာအား ႏုိင္ငံေရးအရမေျဖရွင္း၍ ျဖစ္ေၾကာင္း ရခုိင္ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ေျပာၾကား

 

Friday, 12 October 2012 21:59 ပါတီဗဟုိဥကၠ႒ဦးေအးသာေအာင္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာၾကားေနစဥ္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား မေအာင္ျမင္ရျခင္းမွာ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာအား ႏုိင္ငံေရးအရမေျဖရွင္း ၍ျဖစ္ေၾကာင္း ရခုိင္ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဗဟုိဥကၠ႒ ဦးေအး သာေအာင္ က ေျပာၾကားခဲ့သည္။   ေအာက္တုိဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔က ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္ရွိ ဒုိ႔႐ုိးရာစားေသာက္ဆုိင္တြင္ျပဳလုပ္ေသာ ပါတီ ၂၄ ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အခမ္းအနား၌ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာၾကားရာတြင္ ထည့္သြင္း ေျပာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။   လက္ရွိျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားေဆြးေႏြးစဥ္အခ်ိန္မွာပင္ တုိက္ပြဲမ်ားဆက္လက္ျဖစ္ပြား ေနသည္ကုိ ၾကားသိရေၾကာင္း၊ အစုိးရအေနျဖင့္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲခ်င္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုိလားသည္ဆုိ႐ုံျဖင့္ ျပဳလုပ္၍မရဘဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မွန္ဖုိ႔ လုိေၾကာင္း၊ လတ္တေလာတြင္ ကရင္ျပည္နယ္၌ တပ္ႏွင့္ဗဟုိ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီေဆြးေႏြး မႈမ်ားသည္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မမွန္ဘူးဟု ေျပာခ်င္ပါေၾကာင္း၊ ေစတနာရွိ႐ုံျဖင့္မရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ရခုိင္ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဗဟုိဥကၠ႒ ဦးေအးသာ ေအာင္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။ "ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖုိ႔ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္အေတြ႕အႀကံဳအရ ယခင္ကတည္းက ျပည္တြင္းေအးခ်မ္းဖုိ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မၾကာ ေသးခင္ကလည္း န၀တ၊ နအဖေခတ္မွာလည္း ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ျပန္ျပီးေတာ့တုိက္ပြဲေတြျဖစ္လာရတာလဲ ဒါကုိမွန္မွန္ကန္ကန္ သုံးသပ္ဖုိ႔လုိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ေခတ္အဆက္အဆက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြ မေအာင္ျမင္ရတာဟာ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းရန္ မၾကိဳးစားလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္" ဟု ဥကၠ႒ ဦးေအးသာေအာင္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။   ပါလီမန္ေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္၊ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ တုိင္းရင္း သား မ်ားတင္ျပခဲ့သည့္္ ႏုိင္ငံေရးအရေဆြးေႏြးရန္ေတာင္းဆုိခ်က္မွာ ပင္လုံအေျခခံသေဘာ တူညီခ်က္ျဖင့္ ေျဖရွင္းရန္ေတာင္းဆုိခဲ့ေၾကာင္း၊ ပင္လုံတြင္တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရာတြင္ အဓိက သုံးခ်က္ ရွိေၾကာင္း၊ ပထမအခ်က္မွာ တန္းတူညီတူျပည္ေထာင္စုအေနျဖင့္ေပါင္းစည္းေရး၊ ဒုတိယအခ်က္ မွာ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ကုိယ္ပုိင္ ျပဌာန္းခြင့္ရရွိေရးႏွင့္ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိဖန္တီးခြင့္ရရွိေရး၊ တတိယ အခ်က္မွာ ခြဲထြက္ဖုိ႔ေၾကာင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဥကၠ႒ဦးေအးသာေအာင္က ယခင္ကတုိင္းရင္းသားမ်ား ၏ေတာင္းဆုိခ်က္ မ်ားကုိ ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။   ဆက္လက္၍ ဥကၠ႒ဦးေအးသာေအာင္က "ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ အစည္းမ်ား အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားအေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြဲထြက္ဖုိ႔ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း ဘယ္ပါတီမွ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အခါ ဒီအေျခအေနအရ ဒါေတြကုိ ေတာင္းဆုိတာ ေျပာဆုိတာေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ တန္းတူညီတူျပည္ေထာင္စုမူ၊ ျပည္ နယ္ေတြမွာကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးခြင့္နဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ကုိ အဓိကတင္ျပေတာင္းဆုိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္" ဟုေျပာၾကားခဲ့သည္။   ယခုအခ်ိန္ကာလသည္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၏ေျပာခြင့္ဆုိခြင့္၊ စည္႐ုံးခြင့္မ်ား ယခင္ကထက္အေတာ္ အသင့္ရရွိလာေၾကာင္း၊ စာနယ္ဇင္းေရးသားခြင့္၊ လြတ္လပ္ေျပာဆုိခြင့္ရွိလာျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႔ေရွ႕ဆက္သြားမည့္ေနရာတြင္ အခြင့္အေရးမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား အေတာ္အသင့္ရွိလာ ျပီဟုထင္ရေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ ျပည္သူအမ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ တုိင္းျပည္ကလုိလားေနသည့္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ေရး၊ တုိင္းရင္းသားမ်ားအားလုံးစည္းလုံးညီညြတ္ျပီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ကုိထည္ေထာင္ႏုိင္ေရး၊ စစ္ပြဲမ်ားရပ္စဲရန္ႏွင့္ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ေရး အဓိက က႑မ်ားတြင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေဖာ္ေဆာင္ႏုုိင္ မေဖာ္ေဆာင္ဆုိသည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္အခါတြင္ ေျပာရန္အလြန္ေစာေသးေၾကာင္းကုိလည္း ဦးေအးသာေအာင္က ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ http://weeklyeleven.com/